lunes, 27 de septiembre de 2010

Máis cans do refuxio de Bando: Morsi, Néboa(adoptado)


MORSI e NÉBOA están no refuxio esperando por unha oportunidade. Néboa é dos primeiros que chegaron ó refuxio, coma Medos, coma Centella, e Podenquita. Xa levan moito tempo e esperan... algúns impacientes, outros xa nin esperan, outros xa desistiron. Ti podes darlles esa oportunidade de vivir ó quente, de ter alguén aí que os mime e os cuide, de ter calor humano.






jueves, 23 de septiembre de 2010

XOVES 23 E VENRES 24: OS CANS DO REFUXIO DE BANDO, A ASOCIACIÓN SARELA DE DANO CEREBRAL E UNHA DEMOSTRACIÓN DE AGILITY NA ALAMEDA DE SANTIAGO




Hoxe xuntáronse na alameda a asociación Sarela de dano cerebral, e varias persoas con dano cerebral fixeron unha pequena demostración de agility cos cans do refuxio. Había tamén un posto con cousas que fan eles mesmos a man, e algunhas tardes soben ó refuxio para aprender a sentar os cans, a pasealos...


























Posteriormente houbo unha demostración de agility. Os cans que fixeron a demostración eran de distintas razas, tamaños, idades e pesos. Destacaba un can de 60 kg.

Mañá venres 24 máis. Na alameda de Santiago, pola tarde. (hora aproximada de 17:00 a 20:00)

Máis cans do Refuxio de Bando: Jager, Morteruelo, Kimba, Millo

Son de cor clara...
... ... son coma a area do mar...
... ... ... son coma as nubes nun ceo moi azul...


Destacan pola súa pelaxe clara... destacan pola súa sensibilidade... destacan pola súa mirada...



JAGER branco, mediano, cunhas pintiñas de cor café nas orellas, orellas grandes e caídas, en fin, precioso.



MORTERUELO destaca o seu nariz negro e os seus ollos entre tanta pelaxe cor area. Ten unha mirada con moito sentimento. Con miralo da sensación de ser moi suave. Tamén precioso.


morreu, tiña un vulto moi grande

KIMBA todo o seu ser de cor claro, ollos azul claro, nariz cor clara, parece que pasa despercibido, pero NON, pois se te fixas ben, a súa cara é ben bonita, cuns ollos que relocen ó lonxe. Pequeno. Tamén... preciooooooso.




E MILLO, "peludo", con orellas, fociño e ollos escuros, que queren agocharse baixo o seu pelo, un pelo cor area, algo despeinado, (é o que se leva). Mediano. Xoguetón. En fin... tamén precioso.
.
.
.
.
Agardan por ti no refuxio de Bando, Santiago.
Datos de contacto á esquerda da páxina.
.
.
.

sábado, 18 de septiembre de 2010

HOXE, VOLUNTARIOS E VOLUNTARIAS DO REFUXIO DE BANDO SE ACHEGARON Á PRAZA CERVANTES CON 4 CANS E 3 GATOS - CARPI E FÉNIX ADOPTADOS

Baixaron cos cans DEDAL e FÉNIX, cadelas CARPI e ZOA, e 3 gatos, unha delas GUSSI.

Nas fotos, Fénix (ADOPTADO OUTUBRO 2010), logo Dedal e Carpi (ADOPTADO), na última Zoa


















Cun posto onde podes mercar cousiñas para a túa mascota, correas e colares, xoguetes, tamén camisetas, postales, axendas, etc, etc. asímesmo varios arquivadores cos cans e gatos do refuxio onde podes consultar o seu nome, cunha foto, por se che gusta algún, petos por se queres deixar un pequeno donativo, petos colgados nos cans, que van de vagar cos voluntarios e voluntarias pola praza. Tamén podes resolver as túas dúbidas, sobre adopción, apadriñamentos, sobre voluntariado. E mesmo podes ADOPTAR ou APADRIÑAR no momento, ou pasar despois polo refuxio.


Nas últimas saídas do refuxio a Santiago, adoptáronse Amazonas(Xisca), Canguro, Manolita e Viliña. En total 9 cans adoptados, e varios apadriñamentos. e TAMÉN GATOS E GATAS.

E CARPI ADOPTADO!!! FÉNIX ADOPTADO!!!!

Lembrádevos que o seguinte sábado 25 van estar no mesmo sitio, praza Cervantes, pola tardiña.

Máis información no refuxio de Bando, datos á esquerda desta web.

Asesinos...

como estaba cando a recolleron

como vai evolucionando






Dos centos de casos que hai e que recibimos diariamente, enviamos este porque dentro do horror que supón hai unha noticia "positiva", as persoas que denunciaron ganaron a sentencia, e aínda que a pena é insignificante, o importante é insistir e denunciar todos os casos que coñezamos. Hai que demostrar que non pode haber impunidade.
Un saúdo
Asociación Abeiro

NO SE PUEDE SER MÁS HIJOS DE PUTA...HAN ARRASTRADO A "MILAGRITOS", UNA PERRITA MINI, CON UNOS OJOS ENORMES, Y UNA NOBLEZA Q TE ROBA EL ALMA ENTERA....LA HAN ARRASTRADO ATANDOLA POR EL CUELLO A LA PARTE TRASERA DEL COCHE DURANTE VARIOS METROS..LA POBRE CRIATURA GRITABA E INTENTABA AMORTIGUAR EL DOLOR DEL ARRASTRE CON LAS PATITAS, Q LE HAN QUEDADO CONSUMIDAS Y SIN UÑAS...ARRASTRARON SU DIMINUTO CUERPO DE CACHORRITA ATEMORIZADA Y ATERRORIZADA...EL MOTIVO??, EL DE SIEMPRE, LA CRUELDAD CON LOS Q NO PUEDEN DEFENDERSE, LA MALDAD Y LA PUTA IGNORANCIA. DOS TIPOS SIN ENTRAÑAS A LAS 12 D LA NOCHE LA ARRASTRARON POR DIVERSIÓN..Q GRACIA...ES PARA MEARSE D RISA...LA CASUALIDAD QUISO Q PASARA POR ALLI UNA VOLUNTARIA DE "LA GUARIDA", Q ESTABA ALIMENTANDO A UNOS GATITOS CALLEJEROS.LOS GRITOS D LA POBRE ANIMALITA LA ALERTARON, Y SIN PENSARLO DOS VECES ARRANCÓ SU COCHE Y SE FUE TRAS ELLOS. LLEGÓ JUSTO CUANDO LA ESTABAN ECHANDO VIVA AL CONTENEDOR, SIN Q LA DIERAN POR MUERTA!!!!, TODA ENSANGRETADA, ABRASADA Y CON LA PIEL DEJADA EN LA CARRETERA.LES INCREPÓ, SACANDO FUERZAS D DONDE NO SE TIENEN CUANDO VIVES ESTAS SITUACIONES.LA AMENAZARON, LA INSULTARON, SE RIERON D ELLA, PERO CONSIGUIÓ QUITARLES A LA POBRE PERRITA, Q TEMBLABA Y GRITABA EN EL SUELO.CON LOS GRITOS DE LA PERRITA Y DE NUESTRA COMPAÑERA , EMPEZARON A SALIR VECIN@S, Q AFORTUNADAMENTE SALIERON EN DEFENSA D ELLA, ASI Q ESTOS DOS ASESINOS SICÓPATAS SALIERON POR PATAS EN EL COCHE..LA IGNORANCIA MATA A LOS CRUELES, ASI Q LOS MUY SUBNORMALES SE VAN Y DAN LA VUELTA CON EL COCHE PARA GRITARLE Q "NOS HEMOS QUEDADO CON TU CARA", EXPRESIÓN MUY COMÚN ENTRE MACARRAS..ADEMÁS D CRUELES, GILIPOLLAS, PORQUE VOSOTROS OS HABEIS QUEDADO CON SU CARA, Y ELLA SE HA QUEDADO CON LA MATRICULA DEL COCHE, SIMPLONAZOS!!! A LAS 12 DE LA NOCHE, LA VOLUNTARIA SE VA AL HOSPITAL VETERINARIO, JUNTO A OTRA COMPAÑERA, CON LA PERRITA EN BRAZOS, LLORANDO, HECHA UN TRAPO. AMBAS ENSAGRENTADAS..AMBAS ATERRORIZADAS. EL JUICIO SALIO EN POCOS DIAS. ESTUVIMOS EN CONTACTO CON TODOS LOS MEDIOS DE COMUNICACIÓN D ESTE PAIS, O CON CASI TODOS, VAMOS...SOLO CONSEGUIMOS Q FUERAN A GRABAR LOS MEDIOS LOCALES..ASI ANDAMOS EN ESE PAIS. EN EL PROGRAMA "GENTE", DE LA 1, NOS DICEN "Q NO TIENEN COSTUMBRE D DAR ESTAS NOTICIAS..", NO ERA IMPORTANTE...EL DIA DEL JUICIO, EL ACUSADO VIENE ACOMPAÑADO D SU MAMAITA, Q PROTEGIA A SU "CACHORRO"...ESE PROYECTO D ASESINO.....EL SICÓPATA TIENE ENTRE 25 Y 30 AÑOS, NO ES TAN JOVENCITO, Y TIENE UNA NIÑA...IMAGINAD Q EDUCACIÓN LE INCULCA A ESTA HIJA.Q ORGULLO D PADRE..LA SENTENCIA ES, PARA NO VARIAR, RIDICULA..ES CONDENADO A PAGAR 7 EURITOS DIARIOS DURANTE 45 DIAS,..VAMOS PARA ARRUINARSE, PERO ESTO ES ESPAÑA, Y PODERNOS DARNOS CON UN CANTO EN LOS DIENTES POR HABER GANADO. EL MUY MIERDA SALE DEL JUZGADO TIESO Y ORGULLOSO, PARA MÁS INRI. PEDIMOS A LA JUEZA Q EL CONDENADO SE HAGA CARGO DE LA FACTURA VETERINARIA, Q ASCIENDE A MÁS D 400 E, YA Q NECESITA CUIDADOS Y CURAS DIARIAS. LA JUEZA DESESTIMA."MILAGRITOS" EVOLUCIONA, PERO SE MANTIENE CON DIFICULTAD EN PIE, YA Q NO TIENE ALMOHADILLAS, SE LAS QUEMARON EL ASFALTO D LA CARRETERA EN SU "EXCURSIÓN NOCTURNA".OS PEDIMOS DIFUSIÓN, POR FAVOR, A TODOS LOS MEDIOS Q CONOZCAIS, AYUDA PARA COLOCARLA CON BUENA GENTE, Y AYUDA ECONÓMICA PARA PAGAR LA FACTURA.MIL GRACIAS, COMO SIEMPRE. AÚN LA TENEMOS INGRESADA.

LA CAIXA ES19 2100 2631 87 0110322978/CAIXESBBXXX
CONCEPTO: AYUDA "MILAGRITOS"

nuria
www.laguarida.org

viernes, 17 de septiembre de 2010

NO CRIES O COMPRES MIENTRAS HAYA PERROS MURIENDO EN LAS PERRERAS...

Carta de un trabajador de una perrera a la sociedad:
Creo que nuestra sociedad necesita una llamada de atención.
Como responsable de una perrera, voy a compartir algo con vosotros… una mirada desde “dentro” si me lo permitís.
Lo primero de todo, todos los que sois vendedores/criadores de animales, deberíais al menos trabajar UN DÍA en una perrera.
Tal vez si veis la mirada triste, perdida… los ojos confusos, os harían cambiar de opinión sobre criar y luego vender a personas que ni si ...quiera conocéis.
Ese cachorro que acabas de vender terminará posiblemente en mi perrera cuando deje de ser un perrito lindo.
Entonces… ¿cómo te sentirías si supieses que hay una probabilidad del 90% de que ese perro nunca salga de la perrera si es que llega a parar allí? Sea de raza o no.
EL 50% de los perros que entran en mi centro, abandonados o callejeros, son de raza pura.
Las excusas más comunes que escucho son:
-“Nos mudamos y no podemos llevarnos a nuestro perro/gato”. -¿En serio? ¿A dónde te mudas que no te permiten tener mascotas y por qué has elegido ese lugar en vez de otro donde sí puedas tenerla?
-“El perro se hizo más grande de lo que creíamos”. -¡¿Y cuanto te pensabas que crecía un pastor alemán?!
-“No tengo tiempo para ella” -¿De veras? Yo trabajo 10 o 12 horas al día y aun así tengo tiempo para mis 6 perros.
-“Está destrozándonos el patio” -¿Y porque no lo teneis dentro con vosotros?
Siempre me dicen “No queremos insistirte en que le busques un hogar, porque sabemos que lo adoptarán, es un buen perro”.
Lo triste es que tu mascota NO será adoptada y… ¿sabes lo estresante que es una perrera? Bueno, pues déjame que te cuente:
Tu mascota tiene 72 horas para encontrar 1 nueva familia desde el momento en que la dejes.
A veces un poco más si la perrera no está llena y consigue apañárselas para mantenerse completamente sano.
Si se resfría, se muere.
Tu mascota estará confinada en una pequeña jaula, rodeada de ladridos y llantos de otros 25 animales.
Tendrá que apañárselas solo para comer y dormir.
Estará deprimido y llorará constantemente por la familia que lo ha abandonado.
Si tiene suerte, y cuento con suficientes voluntarios, quizá podrán sacarlo de paseoocasionalmente.
Si no, tu mascota no recibirá ninguna atención, aparte de un plato de comida deslizado bajo la puerta de la jaula y manguerazos de agua.
Si tu perro es grande, negro o cualquier raza “bull” (pit bull, mastín…) lo has conducido a la muerte desde el momento en que cruzó la puerta. Esos perros no suelen ser adoptados.
No importa lo “dulce” que sea o lo “amaestrado” que esté. Si tu perro no es adoptado en las 72 horas desde su entrada, y el refugio está lleno, será sacrificado.
Si el albergue no está lleno y tu perro es suficientemente bueno y de una raza atractiva, es posible que se pueda retrasar su ejecución, aunque no por mucho tiempo.
La mayoría de los perros se ponen en jaulas de protección y se les sacrifica si muestran agresividad.
Incluso el perro más tranquilo, es capaz de cambiar en este entorno
Si tu mascota se contagia de la tos de las perreras (traqueobronquitis infecciosa canina) o cualquier otra infección respiratoria, será sacrificado de inmediato, simplemente porque en las perreras no tenemos recursos para pagar tratamientos de incluso 150 euros.
Y he aquí algo sobre la eutanasia para aquellos que nunca habéis sido testigos de cómo un animal, perfectamente sano, será sacrificado:
En primer lugar, lo sacarán de la jaula con una correa.
Los perros siempre piensan que van a dar un paseo, salen felices, moviendo la cola…. Hasta que llegan a “la habitación”, allí todos frenan en seco.
Deben oler o captar la muerte o sentir las almas tristes que se quedaron allí.
Es extraño, pero sucede con todos y cada uno de ellos.
Tu perro o gato se verá sujeto por 1 o 2 técnicos veterinarios, dependiendo del tamaño y de lo nervioso que este.
A continuación, un especialista en administrar la eutanasia o un veterinario, iniciará el proceso: encontrarán una vena en su pata delantera y se le inyecta una dosis de “sustancia rosa”.
Esperemos que tu mascota no se asuste al sentirse presa. He visto algunos arrancarse las agujas y acabar cubiertos de su propia sangre, ensordecidos por los aullidos y gritos.
Todos no “duermen” inmediatamente. A veces sufren espasmos durante un rato, se ahogan y se defecan encima.
Cuando ha terminado, el cadáver de tu mascota será apilado como un leño, en un gran congelador trasero, con todos los otros animales, a la espera de ser recogidos como basura.
¿Qué sucede después? ¿Será incinerado? ¿Lo llevan al vertedero? ¿Lo convertirán en comida para mascotas? Nunca lo sabrás y probablemente nunca te lo plantearás.
Solo era un animal y siempre puedes comprar otro, ¿no?
Espero que si habéis leído hasta aquí, se os hayan empañado los ojos y no podais sacaros de la cabeza las imágenes que ocupan mi mente todos los días cuando vuelvo a casa desde el trabajo.
Odio mi trabajo, odio que exista y odio saber que siempre existirá a menos que vosotros, la gente, cambiéis y os deis cuenta de las vidas que perjudicas son muchas más, aparte de la que dejas en la perrera.
Entre 9 y 11 millones de animales mueren a diario en las perreras y solo tú puedes parar esto.
Yo hago todo lo posible por salvar todas las vidas que puedo, pero los refugios (protectoras) siempre están llenos y cada día hay mas animales que entran que los que salen.
Solo quiero puntualizar esto: NO CRIES O COMPRES MIENTRAS HAYA PERROS MURIENDO EN LAS PERRERAS.
Ódiame si quieres. La verdad duele y la realidad es lo que es.
Solo espero que con esto alguna persona haya cambiado de idea acerca de la cría, de abandonar su mascota en una perrera, o de comprar un perro.
Ojalá alguien entre en mi trabajo y me diga “he leído esto y quiero adoptar”.
Eso haría que mereciese la pena.
Por favor, si quieres que esto cambie, reenvía esto a todos tus contactos.
Jazz M. Onster.

http://www.youtube.com/watch?v=D-wxPkVMHT0

URGENTE!!!! LO SACRIFICAN

publicado http://adopcionesgalicia.wordpress.com/2010/09/16/urgente-lo-sacrificangalicia/
16 Sep


Apareció atado junto a un árbol y con lesiones en el pescuezo cerca de Apadán.
Bajo el tórrido sol del anticiclón de septiembre y con unas profundas heridas en su pescuezo, un perro de grandes dimensiones, cruce de presa, agonizaba ayer al mediodía atado a un árbol en un rincón entre Culleredo y Carral. A pocos metros se encontraba el centro de Apadán, una asociación protectora de animales. No es una situación nueva. Muchos propietarios que quieren desprenderse de sus mascotas eligen las cercanías de esta asociación para tranquilizar sus conciencias imaginando que Apadán les dará los cuidados que ellos han decidido negarles.
Además de Roberto, un vecino de la zona, los propios empleados de Apadán solicitaron ayuda para que recogieran al can potencialmente peligroso por su raza, pero con el paso de las horas se comprobaría que es especialmente dócil. «Muchos nos piden un sitio para su perro, les decimos que no lo tenemos y entonces dejan a su perro atado por aquí cerca», señalan desde Apadán.


Gran despliegue
Ante la llamada de ayuda a varios servicios municipales de los concellos limítrofes, al lugar acudieron miembros de Protección Civil de Carral, así como agentes de la Policía Local de este municipio y miembros del Seprona, que levantaron un atestado ante el pésimo estado en que se encontraba el animal. Algunos sospecharon que los cortes en el pescuezo se debían a una violenta forma de retirar el microchip identificativo, pero los análisis posteriores certificaron que se trataba de mordeduras por peleas con otros perros.

Finalmente fue la empresa Servicios Gallegos de Lacería la que recogió al perro y lo trasladó a un veterinario donde fue operado. Calculan que el perro, al que aún no han puesto nombre, tiene aproximadamente dos años. Ahora le espera una estancia en la perrera municipal de A Coruña por espacio de unos veinte días en espera de que su dueño lo reclame.

Dado el abandono que acaba de sufrir junto a las naves de Altamira y si nadie decide adoptarlo el can será sacrificado.

En estos momentos se encuentra en las instalaciones que tiene Servigal (981263093) en Ribeira(A Coruña ).


Por favor ayudarnos a salvarlo!!!

miércoles, 15 de septiembre de 2010

Máis cans do refuxio de Bando!!! Nola(adoptada), Ratita, Xuxa, Ríxida(adoptada) e Alina


A primeira chámase NOLA!!! Ten un estilo, que é de envidiar. Xa se ve na foto que é preciosa. Se che gusta, xa sabes... está agardando por ti. NOLA ADOPTADA!!!!!!!!!!


Estas son RATITA, XUXA e RÍXIDA. Mesma estatura, mesma pose, pero son ben diferentes. Cada unha ten o súa forma de ser. Cada unha cunha situación particular. Pero na foto, ou saímos todas ou ningunha!! co cal, o fotógrafo non se fixo derrogar, non vaia ser!!! RÍXIDA ADOPTADA!!!!!!!!


Esta chámase ALINA, e para a foto fixo un "corpo a terra". Espera, espera, este é meu lado preferido!!! Digo patata??, sonrío?? ou prefires que poña cara sería??

Máis información no refuxio de Bando.

TORDESILLAS, SANGRE,TORTURA, MUERTE


martes, 14 de septiembre de 2010

Voluntarios e voluntarias do refuxio de Bando, baixarán con varios cans ata a Praza Cervantes(Santiago) CINZA E DULLA adoptadas!!!!

Os dous últimos sábados deste mes de setembro, sábado 18 e sábado 25, varios/as voluntarias do refuxio de Bando (Santiago) van achegarse á Praza Cervantes con varios cans do refuxio. Trátase de informar sobre o refuxio, que o coñezan, que saiban que se pode adoptar ou apadriñar, etc, etc.


E ti? tes un ratiño para achegarte a Cervantes? Se te queres achegar a ve-los cans, a preguntar calquera dúbida, a colaborar, a coñecer un pouquiño máis de preto o refuxio, tes unha boa oportunidade.



O sábado pasado, día 11 setembro baixaron á Praza Roxa con 3 cadeliñas: cinza(adoptada), dulla(adoptada) e lúa.

O 12 de xuño fixeron o camiño con varios cans e cadelas, dende o refuxio de Bando ata Cervantes.


Mesmo quedaron con xente para face-lo camiño que tiñan algún can adoptado/a



http://www.refuxio.org/


refuxio@refuxio.org

domingo, 12 de septiembre de 2010

axuda urxente zaragoza

Nuestro único objetivo es conseguir salvar sino no es posible a todos los perricos de este horrible corredor de la muerte que es la perrera de Movera (desgraciadamente y debido a nuestra falta de medios y estructura, ya que no disponemos ni de refugío físico ni apen...as contamos con casas de acogida ni medios económicos suficientes para sufragar todos los gastos de guardería y veterinarios que conlleva el rescate de los perricos), difundirlos para encontrarles un buen adoptante particular o al menos, una acogida temporal en protectoras tanto españolas como extranjeras (afortunadamente y aunque con cuenta gotas, protectoras de países como Alemania, Amsterdam, Suecia, Suiza, Francia y Bélgica, solidarizados con el grave problema que tenemos de sobre masificación de mascotas en nuestro país, se comprometen a acogerlos con el único fin de evitar su sacrificio en las perreras españolas. El problema es que esto acarrea siempre una serie importante de trámites y de gastos que por desgracia, no siempre podemos asumir, por lo que viajan menos de los que nos gustaría). TÚ PUEDES AYUDARLOS. ¿CÓMO? - Difundiendo todos nuestros casos y los de otras ciudades ya que por desgracia Movera no es un caso aislado y son muchos otros los que sufren este estigma en silencio, para entre todos formar una red social a nivel nacional que apoye esta causa y genere conciencia social. - Sugiriendo esta página a todos tus contactos, para dar a conocer nuestra labor :) - Ofertándote como voluntario/a para realizar visitas de pre y seguimientos posteriores de futuras adopciones. (Sólamente los entregamos en Zaragoza, Madrid y Barcelona, pues actualmente sólo en estas ciudades disponemos de colaboradoras con esta perrera para estas cuestiones). - Haciendo de casa de acogida temporal (a veces la posible adopción tarda meses en salir y esto exige una gran responsabilidad, por no hablar de que muchos de ellos no han tenido la fortuna de ser educados y esto implica un sobre esfuerzo por parte de su responsable). - Apadrinando a alguno de los perricos que tenemos en la guardería a la espera de encontrar un dulce hogar, ya que son muchos los gastos mensuales que tenemos que asumir. - Haciéndote socio de nuestra Asociación y colaborando con un pequeño donativo mensual, que ayudará a mantener un equilibrio en nuestro limitado presupuesto, que ayudará a ampliar el número de adopciones :) - Denunciando abiertamente los casos de maltratos que conozcas, para que los maltratadores no queden impunes como suele ocurrir por desgracia y sean acusados con el dedo de la Justicia. - Sugiriéndonos ideas y aportaciones de cualquier tipo que mejoren la calidad y cantidad de nuestras adopciones ¿CUÁLES SON LOS TRÁMITES PARA GESTIONAR SU ADOPCIÓN? 1- Lo primero hay que rellenar un cuestionario para hacernos una breve descripción del perfil del adoptante y del lugar donde vivirá el perrico. 2- A continuación, realizaremos una visita previo aviso de pre-seguimiento, para corraborar todos los datos del cuestionario. 3- El perrico se entregará con Pasaporte, Microchip, Vacuna de la rabia, Desparasitado externa e internamente y esterilizado, con Contrato de adopción, pre y seguimientos (visitas posteriores para garantizarnos el bienestar del animal). 4 - Evidentemente, todo esto nos acarrea una serie de gastos que no podemos afrontar por nuestra cuenta, por lo que no nos queda otra opción que pedir el ingreso de las tasas de adopción, para amortiguar parte del dinero invertido en ellos (gastos de veterinarios, pues muchos de ellos llegan enfermos, traslados, tasas de la perrera y guarderías). El importe del dinero se realizará a la entrega del perrico y nunca antes. Se entregan solamente en Zaragoza, Barcelona o Madrid, pues solamente en estas ciudades contamos con colaboradoras que nos ayudan en los trámites. Productos: No son productos, son seres vivos que por culpa de humanos faltos de escrúpulos y sensibilidad, son condenados a topar con sus pobres huesos en esta horrible perrera y con tan sólo 10 tristes días que imponen por ley para que podamos difundirlos, son sacrificados en la mayoría de las ocasiones (tras muchos esfuerzos, solamente conseguimos rescatar a un 30% de ellos) transcurrido ese breve espacio de tiempo, sin haber tenido ocasión en la mayoría de las veces, de haber conocido el calor de una caricia de una mano amiga :( Para nosotras, todos los perros merecen como poco respeto, dignidad y cariño, por eso, nos ocupamos detalladamente de entregarlos solamente a personas responsables y concienciadas con el sufrimiento que han pasado en su anterior estilo de vida y a la pena que han sufrido al ser abandonados :( Antes de ser entregados, exigimos rellenar un cuestionario para hacernos una breve idea del perfil del adoptante y el lugar y condiciones donde vivirá el perrico. Previamente a la adopción, nos personamos en casa del posible adoptante, para corraborar que toda la información obtenida en el cuestionario es real. Los entregamos con vacuna de la rabia, microchip, pasaporte, desparasitados externa e internamente y esterilizados, pues de alguna forma hemos de poner freno al grave problema de la sobre masificación canina. Una vez entregados, hacemos unas visitas de seguimiento para comprobar que el animal está en buenas manos y en perfectas condiciones. Esto implica mucho tiempo por nuestra parte, algo de lo que debido a nuestra vida laboral y personal, resulta complicado compaginar con nuestra tarea, por lo que pedimos disculpas de si en alguna ocasión tardamos en contestar vuestros mails.


contacto vero1989vero@gmail.com



en facebook http://www.facebook.com/album.php?aid=477&id=100000926887919

sábado, 11 de septiembre de 2010

AVISO URXENTE!!!! HOXE BAIXAN VOLUNTARIOS/AS CON CANS DO REFUXIO DE BANDO Á PRAZA ROXA SANTIAGO

VAN ESTAR NA PRAZA ROXA SOBRE AS 5 DA TARDE

se te queres achegar a ve-los cans, a preguntar calquera dúbida, a coñecer un pouquiño máis de preto o refuxio, tes unha boa oportunidade


e os sábados 18 e 25 deste mes, baixarán ata a praza cervantes santiago

FACEBOOK avisos urxentes, casos graves, chamamentos...

de ADOPCIÓNS GALICIA - ABUELETES EN ADOPCIÓN

http://www.facebook.com/note.php?note_id=149475201749479&id=100001017322964&ref=mf

DÁLMATA CEGO "MATISSE" XA ESTÁ NA CASA, NECESÍTASE AXUDA ECONÓMICA

http://www.facebook.com/note.php?note_id=149475201749479&id=100001017322964&ref=mf#!/note.php?note_id=149468601750139&id=100001017322964&ref=mf

de ANDREA ASOCIACIÓN - BURRIÑO E CAN TIRADOS Ó AUGA CUNHA PEDRA DE 15 KG - XA ESTÁN NA CASA

http://andreaasociacion.wordpress.com/2010/09/09/la-burrita-y-el-perro-ya-estan-en-casa/

ollo ó can en facebook

ola!! en facebook hai unha pax de ollo ó can grupo http://www.facebook.com/?tid=1594166895677&sk=messages#!/group.php?gid=107439512614897&ref=ts

e outra de ollo ó can - http://www.facebook.com/?tid=1594166895677&sk=messages#!/profile.php?id=100000923345426&ref=ts

aí intentamos publicar o mesmo que no blog

moitas veces facebook axuda nas adopcións, nos casos máis graves e urxentes, e sobre todo é un bo medio de difusión

como se soe dicir: se queres ser siareiro/seguidor

miércoles, 8 de septiembre de 2010

APARECE UN PERRO MUERTO ATADO CERCA DEL REFUGIO

Copio da páxina do "refugio animales ponteareas":

Isto saiu en la voz digital:

http://www.lavozdegalicia.es/vigo/2010/09/08/0003_8713064.htm


Isto é o que dictou a xustiza:

La vida de BEETHOVEN solo vale 75 euros para la justicia en España.Impotencia, vergüenza y mucha tristeza es lo que sentimos tras el juicio que se celebro esta mañana. La propietaria Mercedes Mora como es insolvente pagara 5 euros de multa durante 15 dias.





Isto é o que pasou:

http://ponteareasanimal.wordpress.com/2010/06/21/aparece-un-perro-muerto-atado-cerca-del-refugio/


« Soy voluntaria del refugio de animales de Ponteareas y quiero exponer mi mayor repulsa a actos de abandono que se están produciendo a las puertas de nuestro refugio.

Lo mantenemos gracias al “mini terreno” que nos ha cedido la comunidad de montes por tiempo limitado y nuestro esfuerzo y trabajo, ya que no tenemos ayuda estatal alguna. En estos momentos hemos superado el límite de capacidad y tenemos perros también repartidos por casas particulares y de nuestros voluntarios.
La gente nos deja perros atados a la entrada, sueltos por el camino, atados a casas de voluntarios. Nos amenazan cuando le decimos que nos es imposible recogerles el perro que quieren abandonar, con meterle un tiro o hacerle un hoyo. Cajas con cachorros, perros con heridas de tiros, perras preñadas, etc…

El colmo ha sido ayer, cuando en un paseo por un camino poco utilizado por nosotros nos hemos encontrado con un hecho del que las fotos hablan por sí solas.
Dejaron a este pobre perro atado en medio de unas zarzas donde no podía ni acercarse al camino. La voluntaria que hizo estas fotos se hizo varias heridas con sangre por lograr acercarse.

Quiero que quede en la conciencia del asesino de este perro (su propietario que lo dejó allí abandonado el 24 de abril de este año). Que sepa que aparentemente su perro murió allí devorado por las alimañas. Le arrancaron la cabeza, le vaciaron el cuerpo y le rompieron las mandíbulas. El perro no tuvo escapatoria ninguna. Primero por estar atado. Segundo por el lugar donde nadie podía ayudarle. La intención fue que nosotros lo encontráramos, pero se equivocaron de camino.

Al lado del perro había una bolsa de supermercados Eroski vacía, con un ticket de compra de unos yogures y una bolsa de “croquetas para perros”, pagado con tarjeta Travel Club nº: 60 15470 *12563238 *, de fecha 24/04/2010.
Si pertenece a los propietarios espero que los yogures le hayan sentado bien. A su perro, al que ustedes han asesinado, las croquetas no le sirvieron de nada.

Les deseo que este horror que han cometido les persiga en sus conciencias toda la vida.

Quiero también hacer un llamamiento a todos los desalmados como ustedes. Antes de adoptar o comprar un perro piénselo dos veces. Y no nos sigan queriendo cargar a nosotros con su culpa si no nos podemos hacer cargo de su problema, al fin y al cabo que no solo no nos ayuda si no que llegan a burlarse de nuestra labor. »

Fdo.: Isabel P. Fontenla

Voluntaria del Refugio de Animales de Ponteareas

martes, 7 de septiembre de 2010

HISTORIAS DOS CANS DO REFUXIO: O CAN "NÉBOA"


No máis remoto pobo, do máis remoto lugar…



...habitaban lobos, xabaríns, raposos, e algunha que outra especie sen descubrir. Entre todos estes seres destacaba NÉBOA.


Néboa é un can famento, desantendido, leva tempo sen recibir cariño. E xa hai que vaga polo monte. Néboa sempre recordaba as malleiras cando se achegaba ao pobo. Alí de cando en vez ollaba a casa na que vivira cos seus antigos donos, e observaba con qué cariño coidaban e mimaban ao seu novo gatiño.


Hoxe era a derradeira vez que se ía achegar ao pobo para buscar algo que levar á boca. Néboa levaba case un mes sen comer apenas unhas migallas de pan. Xa non tiña forzas, e xa desistira volver baixar, porque ás veces en vez de darlle comida, levaba unhas pedradas, e xa estaba canso. Nese intre, enchéronselle os ollos de bágoas: OS DA BRIGADA!!!.


"Os da Brigada" (oira falar moito deles) virón a néboa, e con moito coidado para non asustala, collérona e metérona na camioneta, e no centro de acollida déronlle auga, comida, e déronlle o cariño que que xa hai que non tiña. Aquela camioneta salvaríalle a vida.



Pero Néboa, se merece un fogar.


NÉBOA, ESTÁ ESPERANDO NO REFUXIO DE BANDO QUE SE FIXEN NEL. XA LEVA MOITO, MOITO, MOITO TEMPO. O que para ti é moito, para néboa é moito máis.



Por: Marta M, Andrea B e Joselu da clase de 3º eso C do IES de Ames


HISTORIAS DOS CANS DO REFUXIO. GREIBEN: o último mosqueperro?????

Greiben é un dos mosqueperros que quedan, mellor dito, é un dos seus descendentes.


DE FRONTE!!!!!!


Con espada non anda, “xa non se leva”. Pero co pau… dálle moi ben ó taichi, ás carreiras de relevos, lanzamento de pau, salto de altura…


Coa pelota non ten rivais, en fútbol sen balón e pilates canino, é un hacha.


Tamén ten arte nas excavacións, no transporte de pedras, chapas e paus(e zapatos, calcetíns, etc etc etc).


Nas mexadas a longo alcance… un deporte de risco, pois cando mexa na roda da dona, ten que saír pitando, para coller velocidade e gañarlle ó pau que lle lanza ela. Nunca soubo se era para darlle a el ou para que entrenase.


E agora está entrenando para o cannicross. Si, xa o di a palabra, un can que vai facendo cross!!! Non!!!!!!! O canicros é… (buscar en google)


Despois de todos estes avances, o último é participar en agíliti. É moi deportista, e decantouse por isto, pois rexeita a violencia. De aí o cambio das espadas polo deporte.
É moi moderno.

DE LADO!!!!
A verdade é que ten un bo tipo!!!!


Por Antía, Sandra e Jacobo do IES de Ames




lunes, 6 de septiembre de 2010

PEQUEÑINES...SÍ GRACIAS: Donovan, Cinca(adoptada), Bicha(ADOPTADA) e Karaka

Donovan


Todos teñen a súa historia, cunha situación particular, pero o que teñen en común é que queren alguén que os mime.
E a ti?? gustaríache comparti-lo teu tempo cun deles?
Preséntovos a ...

cinca(adoptada)

bicha (adoptada)



karaka



Todos eles esperan por ti no refuxio de Bando.

APADRIÑAMENTOS: Ramallosa, Opi e Popi

Cómo colaborar: podes apadriñar un can/cadela ou un gato/gata Moitas veces falta o tempo, outras por ter alerxias, ou outro motivo. poderiamos pasar un bo rato dicindo porqué non adopto. pero hai outras formas de colaborar. podes ir pasea-los cans do refuxio. Podes facerte socio. E podes apadriñar un dos "animaliños" do refuxio. SI, EXISTE ESA POSIBILIDADE.


Por exemplo RAMALLOSA, OPI e POPI están apadriñados. Por suposto tamén están en adopción.









domingo, 5 de septiembre de 2010

Saídas a Praza Cervantes cos cans do refuxio

Os dous últimos sábados deste mes de setembro, sábado 18 e sábado 25, varios/as voluntarias do refuxio de Bando (Santiago) van achegarse á Praza Cervantes con varios cans do refuxio.

Trátase de informar sobre o refuxio, que o coñezan, que saiban que se pode adoptar ou apadriñar, etc, etc

E ti, tes un ratiño para achegarte a Cervantes?

23000 visitas!!! estamos de noraboa

hoxe chegamos ás 23000 visitas. graciñas a todos e todas as que estades aí poñendo un anaco das vosas vidas, do voso tempo. graciñas ós voluntarios e voluntarias do refuxio, que fan isto posible.

este blog foi creado para axudar ós animais, dun sinfín de maneiras: difusión de información, adopcións, apadriñamentos...

ata aquí espero vos gustase, DENDE AQUÍ continuaremos para que así sexa.

axuda solidaria urxente!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Puedes ayudarnos???
Hola amigos Este es un comunicado que jamás hubiéramos querido tener que realizar. Es un grito de ayuda y, sobre todo, la forma que tenemos de compartir el inmenso dolor de la pérdida injusta de nuestros compañeros.

Todos sabéis que trabajamos rescatando animales del ...Zoosanitario Municipal de Sevilla, la tan tristemente afamada, Perrera. Todos sabéis que somos personas particulares que no disponemos de refugio, ni socios, ni más a ...yuda que la de nuestros propios y escasos recursos.

No somos muchos, no más de una decena de personas, varias de ellas viven muy lejos de Sevilla, y aún así, con nuestras pocas armas, nos enfrentamos diariamente a la tremenda injusticia que viven los animales en la perrera. Buscamos hogares para ellos, unas pocas madrinas enormemente generosas pagan la residencia a algún afortunado para salvar su vida, y así es como llega el final de cada día, con la terrible sensación de que nunca hemos hecho suficiente, y que, a pesar de que hoy hemos liberado a alguno de ellos, los demás quedaron allí, diciéndonos con sus hermosos ojos que ellos también merecen otra oportunidad, que no los olvidemos. Y nunca los olvidamos. Se quedan en nuestra memoria, indelebles. Recorremos las jaulas recordando que aquí estuvo Estu, aquella preciosa labradora negra que nos demandaba urgentemente amor y un día ya no estuvo más, o que allí saltaba alegremente, ajeno al peligro, el pequeño Justin que nunca volvimos a ver.

Recordamos a todos los que desaparecieron sin dejar rastro alguno y damos gracias a la vida por los que pudimos salvar.

Es suficientemente duro hacer lo que hacemos pero nadie nos pudo advertir que podríamos tener un enemigo mucho más poderoso que la burocracia de un campo de exterminio. Y ese enemigo apareció con todo su ejército de virus infecciosos: el moquillo. La perrera sufrió una epidemia de moquillo y nosotros, entre otros, sufrimos sus consecuencias. Animales sanos que estaban salvados del sacrificio, se condenaron infectados por el virus. No teníamos herramientas suficientes para luchar contra la capacidad de destrucción de aquella infección y nuestros compañeros fueron cayendo poco a poco, lentamente. Han sido tres meses en los que hemos vivido la más horrible de las pesadillas, la más absoluta de las paranoias, el impotente y largo adiós de muchos de los nuestros. Sabemos de asociaciones que han vivido una situación igual a la nuestra. Hemos sufrido con ellos, reconociendo en sus lágrimas las nuestras. Pero no habíamos sido capaces de demandar nada hasta el momento porque esperábamos poder acabar con nuestras miserias antes de tener que arrojar encima de otros la desgracia que estábamos viviendo.

Queremos, además de SOLICITAR AYUDA SOLIDARIA de todo el que pueda, para hacer frente a las deudas que han generado los veterinarios, las medicinas y tratamientos, hacer un merecido homenaje a los que se fueron.

Algunos de ellos nos dejaron en silencio, dormidos por la piadosa anestesia, otros lucharon tanto que nos obligaron a no tirar nunca la toalla. Todos nos dieron la enorme lección del amor que quedaba en sus ojos mientras nos dejaban. Y esa lección, sin duda alguna, no podremos nunca dejar de recordarla. Por los que se fueron. Siempre en nuestros corazones.

CUALQUIER AYUDA ES MUCHO, HAY UNA DEUDA DE UNOS 3.000 E Y ASI ESTAMOS ESTANCADOS Y NO PODEMOS SEGUIR AYUDANDO. ES UN LLAMAMIENTO DESESPERADO! NECESITAMOS SEGUIR SALVANDO A LOS QUE PODAMOS! AYUDANOS A AYUDARLES!!

OS FACILITO LOS DATOS BANCARIOS: IRENE ALCAYDE DE LAMO Número de cuenta: 2100 4907 80 2200091242 Divisa: euros IBAN en formato electrónico: ES8721004907802200091242 IBAN en formato papel: IBAN ES87 2100 4907 8022 0009 1242 BIC (Código Internacional de Identificación Bancaria en el sistema SWIFT): CAIXESBBXXX


Por:María José Acosta García
Fotos:17

sábado, 4 de septiembre de 2010

URGENTE!! SCHNAUZER MINIATURA se queda sin hogar!!

Por motivos familiares graves Chispa se queda sin hogar. Su dueña se va a Perú a finales de septiembre y no puede llevárselo. Chispa es epiléptico y tiene que tomar una pastilla al día, pero tiene un preciosísimo carácter que compensará con creces el pequeño esfuerzo que eso pueda suponer.



ASPAP Protectora Animais Porriño e Mos 686475224 o 986340639 (horario oficina)

facebook ASPAP Protectora de Animais de Porriño e Mos

web http://aspap.freehostia.com/

jueves, 2 de septiembre de 2010

AS PEGADAS DE GOLFIÑO


Golfiño saíu da súa caseta, e sen pensalo, estirouse, e votou a correr, deixou as súas pegadas pola leira recén enciñada, deixou as pegadas entre os pementos, que algún levou na boca, tamén sobre o cemento recén votado na parte de diante da casa, e na entrada da casa… e entre tanto alboroto, e o chan mollado, esvarou, e foi un anaco a ras do chan, ata bater no caldeiro da fregona, e co susto votou correr de novo, e para esquivar ó neno da casa, de nome Josua, pisou as alfombras, e pasou por enriba do gato... miauuuuuu!!!!!!!!!!!!!!!!



Escrito por Beatriz e Lucía e ilustrado por Josua B. do IES de Ames.


GOLFIÑO É UN CAN DO REFUXIO DE BANDO QUE ESTÁ AGARDANDO POR ALGUÉN QUE O ADOPTE, E PODER SAÍR DA CASETA, E SOBRE TODO SALTAR POR ENRIBA DO GATO, SE O HAI.

refuxio@refuxio.org www.refuxio.org
asociacionabeiro@gmail.com

Perro abandonado con una pata rota

La asociación de voluntarios del Refugio de Bando Abeiro está estudiando emprender acciones legales contra un hombre que abandonó a un perro en lamentables condiciones en las proximidades del Refugio. Fueron dos voluntarios los que vieron cómo una furgoneta estacionada cerca de Bando se puso en marcha al verlos, dejando atrás un perro. Los voluntarios siguieron al conductor, que huyó por diversas pistas. Después, intentaron coger al animal, un cruce de grifón y beagle, pero no lo consiguieron. El perro apareció en una cuneta con una pata rota y claros signos de deshidratación y desnutrición. Pesaba seis kilos y no queda más remedio que "eutanasiarlo". Fuentes de Seprona aseguraron a los voluntarios que el dueño es un vecino de Lavacolla que tiene perros de caza, y que aseguró que intentaba cogerlo y no abandonarlo.
Publicado en El Correo Gallego

Adicado a eles: os can do refuxio.

Estes son algúns dos nomes dos cans que levan máis tempo no refuxio:

podenquita - centella - medos - medosa - montouto - xarope - fontiña - lula - konrad - chocolate - luma - carrachiña - eida - solo - kevin - dona - noel - neno - tamir - sin - mixericas - parque - bardi - teck - sety - sallan - vedra

Deles, o que leva máis, dende o 2005, o que menos dende o 2007.

Algún destes nomes non che chegan ata o máis interior??, non che toca no teu corazonciño??, non terías un oco para facelos felices o que lles resta de vida.

Eles van estar alí, no refuxio, esperando toda mañá pola comida, o paseo e os mimos dos voluntarios/as. Poida que algún día algún deles note algo no ambiente, coma que o miran máis, coma que se fixan nel, coma que... sen esperalo... saia do refuxio cara un fogar.

Ese día van ter unha nova vida. Pero non esquezamos que quen se está levando un regalo eres ti, pois che vai dar máis do que nunca te imaxines, tan só por unha caricia e por esa calor que lles damos.

http://www.refuxio.org/ refuxio@refuxio.org

miércoles, 1 de septiembre de 2010

TROSKY ADOPTADO (!!Galicia Urgente!! En pocos días se le acaba la acogida a Trosky!!)


A trosky lo recogimos de la calle hace aproximadamente 1 mes. Estaba en unas condiciones pésimas. Tenía falta de pelo, heridas por todo el cuerpo y miles de pulgas y larvas de garrapatas. Su caso estuvo en difusión unos días y afortunadamente para él una familia le tendio la mano.Se llevo al veterinario y lo único que le detectaron fue su "edad". Tal y como tiene los dientes no pueden asegurar al 100% su edad, pero si nos aseguran que no tiene menos de 7 años....Es un perro encantador y muy cariñoso. Pesa tan solo 6 kg y le encanta estar con gente..

La familia que lo acogió para sacarlo de la calle y poderle llevar al veterinario y que recuperara peso, ahora le es imposible tenerlo más... El piso es muy pequeño y tienen 2 perras sin esterilizar. La situación se ha vuelto un poco complicada y el más perjudicado es Trosky.En su momento esta familia le tendió la mano, pero ahora necesita una nueva casa de acogida o un hogar definitivo.Un perro de tamaño pequeño tiene una larga vida, así que no importa la edad que el tenga , sino lo que importa es la mala vida que siempre llevó y que ahora que tiene una oportunidad nadie está dispuesto a dársela.

Ya está esterilizado y desparasitado.

Por favor, ayudar a difundir a Trosky por toda España... No queremos imaginar cuando haya que sacarlo y no tengamos sitio donde meterlo!!!Es un caso urgente y un perrito muy bueno que lo necesita... Aquí en Galicia nadie se ha ofrecido para adoptarle ni para una nueva acogida!!!

Adopciones Galicia 696.69.39.71/649.433.150
adopcionesgalicia@hotmail.es

As orellas de Forellas


Forellas, só hai que velo. Cando salta as súas orellas planean. Mesmo parece que vai saír voando.

Unha mañá, no refuxio, comezou a chover, correu e correu para meterse debaixo dunha planta... pero, as súas orellas estaban espertas xa facía horas, co cal, tiñan moitas gañas de moverse, o que fixo que forellas saíra despegado, e saltase o muro do refuxio!!!

E xa postos, foi dar unha volta. pasou por enriba de campos, casas e árbores, regatos, e por enriba da autoestrada.

Fitou ó lonxe unha morea ENOOOOORME de casas, (Santiago), e foi cara aló. Vaia!!!! que de cousas!!!

Nese intre comezou a perder altura por momentos, rápido! para casa!! mais nunha destas caeu máis da conta, auuuuuuuuuu!!!!

E CAEU.

Pero de onde caeu foi dende un alto do refuxio, no que se metera cando empezou a chover, e como non paraba, quedou a durmir. Todo fora un soño!!!

(Non fora un soño, pois ó pouco chamaron varias persoas ó refuxio, de distintos lugares, que viran pasar un can con grandes orellas)

ESTE FORELLAS!!!!!

Este forellas está agardando que vaian por el. Agora ben, en calquera momento pode saír voando.


Por Vir e os alumnos e alumnas do IES de Ames.


refuxio@refuxio.org www.refuxio.org

asociaciónabeiro@gmail.com



La familia crece

Dos buenas nuevas : La asociación Abeiro acaba de abrir un blog,www.asociaciónabeiro.blogspot.com ,un arma mas en defensa de los animales y la incombustible Vir colabora desde hoy en ollo ó can, estoy seguro que sus inagotables energías ayudaran a darle vida a estos espacios y así promover las adopciones.

Os alumnos e alumnas do Ies Ames visitan a exposición de fotos do calendario do Refuxio de Bando

















Expo da Casa das Crechas - xuño 2010.
Exponse as fotos do calendario do refuxio de bando.

Fotos de Miguel Muñiz.





CAPÍTULO II: unha nova compañeira (un novo abandono)


HISTORIAS DOS CANS DO REFUXIO: O CAN MEDOS - PENSAMENTOS DUN CAN. SENTIMENTOS.

ESTES PENSAMENTOS SON DO CAN "MEDOS" QUE SEGUE NO REFUXIO AGARDANDO QUE ALGUÉN SE DECATE DE QUE ESTÁ ALÍ.


Escuro. Moi escuro. Estou quedo, escoito, e oio respirar. De cando en vez un can laiando. Medo. Pesadelos. Volvo a quedar medio durmido. De súpeto esperto coa luz do sol, e xa vexo ós meus compañeiros e xa me traen a comida.

Saímos dar un paseo, e con tanto cariño ás veces se me esquece o que pasei antes de chegar aquí. Cómo poden quererme e nun intre estar só. Esperei moito alí sentado, por se volveran, pero non volveron. Pasei moita fame. E frío.

Despois deste vagar de pensamentos, decátome que temos unha nova compañeira. Vén moi delgada, cun pelo negro coma o meu, brilante, pero moi pegado ó corpo. O meu estómago doime, e o corazón se me aperta. A saber cantos días leva por aí perdida, sen rumbo, quen a recollería… xa me enterarei, pero agora, voulle votar un pouco de forza e voulle dar ánimos, aínda que por dentro estou destrozadiño.

Espero teña sorte e se fixen nela. E a queira alguén.

A ver se teño eu sorte e se fixan en min. Levo aquí moito tempo. Sen máis.

Asinado co fociño: Medos.


por Vir e os alumnos e alumnas do ies de Ames


http://www.refuxio.org/ refuxio@refuxio.org 981575957 646492835

martes, 31 de agosto de 2010

GATITOS EN PELIGRO EN CADIZ










TODOS ESTOS GATITOS VIVEN EN UNA SITIO MUY MALO DONDE SUELEN RESULTAR "MOLESTOS" PARA LOS VECINOS DE LA ZONA MÁS PIJA DE CÁDIZ Y EL MODO DE ACABAR CON ELLOS ES ENVENANDOLOS, YA HAN MUERTO VARIOS Y OTROS SE HAN QUEDADO CON SECUELAS, ESTOS PEKES AÚN PUEDEN CONTARLO PERO YA ESTÁN EN EL PUNTO DE MIRA DE VARIOS VECINOS. TODOS TIENEN ENTRE 2 Y 4 MESES, SON UNOS MUÑECOS, GUAPISIMOS, GRACIOSOS....PERO NADIE SE FIJA EN ELLOS PESE A QUE SE HAN DIFUNDIDO EN VARIAS OCASIONES.

POR FAVOR SI ALGUIEN PUEDES ACOGER O ADOPTAR ALGUNO, LO ESTARÁ SALVANDO DE UNA DOLOROSA MUERTE. SE ENVIAN A CUALQUIER PROVINCIA.

CONTACTO: GADARA67@HOTMAIL.COM/GADARA67@GMAIL,COM

Terror en el cementerio de Salamanca

Este es el titular que hemos escogido en ASPAP (Asociación Salmantina Protectora de Animales y Plantas) para una horrible historia que tiene como presuntos verdugos a los empleados de la empresa “Parque Cementerio de Salamanca, S.L.” concesionaria de la explotación del Cementerio Municipal de Salamanca desde el año 2002 y como víctimas a los gatos que llevan viviendo alí más de 30 años.
El maltrato y exterminio de animales en el Cementerio de Salamanca no es algo nuevo.
Todavía tenemos en nuestra retina el caso de la perrita decapitada en un nicho, con sus cachorros aún agarrados intentando extraer leche del cadáver sin cabeza de su madre.
Los casos de gatos heridos, muertos o desaparecidos en el Cementerio son innumerables. Llevamos ya mucho tiempo recogiendo gran cantidad de gatitos tanto en el propio cementerio como en sus alrededores. Uno de los penúltimos casos fue a finales del mes de Julio, cuando una de nuestra colaboradoras rescató aún con vida a 2 cachorros (Tristán e Isolda) con apenas 1 semana de vida, del contenedor de la basura del Eroski situado frente al cementerio.
El verano pasado ya tuvimos una reunión con el gerente de la empresa “Parque Cementerio de Salamanca, S.L.” porque diariamente los empleados retiraban la comida y el agua a los gatos o la tiraban por el suelo, desaparecían gatos de la noche a la mañana y encontramos 1 destripado, otra gata muerta a palos y con la cabeza reventada, y una tercera medio aplastada con una losa y con la cara destrozada, que llamamos Lola, a la que encontramos en una tumba vacía y que finalmente también murió.
En dicha reunión también estaba el encargado del Cementerio, un señor que es conocido por su animadversión hacia los gatos en particular y los animales en general, con el que ya hemos tenido algún que otro desagradable desencuentro y que se ha permitido incluso el recriminar (por no decir insultar) al Padre Francisco, capellán del Cementerio, que también alimenta los gatos. Este señor justifica la retirada del alimento y el agua de los gatos con argumentos como que hay personas que tienen un profundo sentimiento religioso y le molesta ver a los gatos por allí, que están llenando de suciedad todas las lápidas pues realizan sus necesidades sobre las lápidas (lo que implica un desconocimiento absoluto de las costumbres y hábitos de los gatos), que los empleados de la limpieza se quejan del trabajo extra que ocasionan la presencia de gatos, y que en el Cementerio están prohibidos los animales, a pesar de ser un espacio abierto.
La solución que proponían era que los trasladáramos a un espacio inmundo que llaman "El Corralillo", dentro del propio cementerio, y que fue donde encontramos muertos a los anteriores. Este “corralito” es un lugar inmundo, lleno de excrementos humanos, plagado de pulgas y con restos funerarios abandonados. La comida que diariamente nos retiraban la dejaban allí, llena de mierda, pajas y polvo, y el agua hasta con orines. Por supuesto, nos negamos a aceptar estas condiciones, y seguimos dejándoles la comida y el agua en el discreto lugar donde llevamos haciendo desde siempre.
Y aunque la situación parecía haberse solucionado, de nuevo este año veníamos teniendo sospechas que la situación anterior volvía a repetirse, pero esta vez se estaban exterminando los gatos presuntamente por el personal que trabaja en el Cementerio. La voz de alarma nos la ha dado el hecho de que estén desapareciendo las gatas grandes, una forma muy selectiva de asesinar por un lado a las madres y por otro lado a los gatitos pequeños que sin su madre no pueden sobrevivir, y si alguno sobrevive es "ayudado" a morir.
Además, en las últimas semanas nos encontramos con la comida que les dejamos tirada por el suelo, los recipientes desaparecidos y por supuesto sin agua.
En medio de todas nuestras sospechas el 20 de agosto La Gaceta Regional de Salamanca (periódico protauricida, por cierto) publicó un artículo en el que el personal del Cementerio alude a las quejas que hay de la presencia de gatos en el Cementerio, debido a la irresponsabilidad de la Protectora de Animales y otras personas que les alimentan y promueven que sigan viviendo allí. Un artículo que nos ha dejado perplejos ya que refleja un pensamiento más propio de siglos anteriores y lejanos, pero que nos reafirma en las sospechas de que los gatos están siendo masacrados. Hemos de añadir que el supuesto periodista que firma el artículo contactó telefónicamente el día anterior a la publicación del mismo con la Responsable de nuestro Refugio, solicitando información al respecto. Se le indicó lo que estaba ocurriendo, y en un alarde de tergiversación y manipulación de la verdad escribió el artículo antes nombrado.
Recientes víctimas han sido 2 gatitos con semanas de vida, muertos a palos, sangrando por los oídos, y cuyos cadáveres fueron expresamente colocados para que los encontrásemos, en una extraña posición.
Pero no han sido las últimas víctimas: el mismo 20 de agosto hemos encontrados otro gatito de unos 2 meses atrapado en un agujero e inconsciente por un golpe recibido, tal y como confirma el veterinario. Suponemos que pensaron que ya estaba muerto y allí lo han dejado, como otro regalo más para los que les cuidamos a diario. Fuimos directos al veterinario y poco a poco ha ido recuperando la consciencia, aunque sigue en estado de shock y el veterinario no sabe aún si se quedará ciego de la patada o golpe que le han propinado. El lugar en el que ha aparecido atrapado es un espacio en el que se esconden los gatitos pequeños, pero cuando empiezan a crecer, se convierte en una trampa mortal ya que no caben y se quedan atrapados a merced de lo que quieran hacerles los que acaban con sus vidas con total impunidad.
El 25 de Agosto, nos hemos encontrado una nueva víctima: un cachorro muerto de unos 3 meses, con una herida por objeto punzante en el abdomen. Además la comida y el agua había desaparecido y casualmente hay tierra sobre las lápidas, quizas buscándo que los gatos hagan sobre ellas sus necesidades, en un deseperado y demente intento por buscar apoyos entre los familiares del finado ocupante de la sepultura.
La ASPAP quiere denunciar públicamente esta masacre de seres vivos que se está produciendo en el Cementerio Municipal de Salamanca. Hay que recordar que el núcleo de gatos que hay allí lleva viviendo allí más de 30 años, colaborando incluso con el mantenimiento del mismo al ser ellos los que mantienen controlados a ratas y ratones. Nos extraña además que haya tanta gente que se sienta ofendida por la presencia de mininos, cuando a nosotros se nos acercan multitud personas para agradecernos que les alimentemos y llegando incluso a captar socios por la labor que llevamos a cabo en dicho cementerio.
Desde hace años la Protectora de Animales de Salamanca ha propuesto al Ayuntamiento la esterilización selectiva de los gatos (machos) en los distintos núcleos que existen en la ciudad, incluido el Cementerio Municipal, y a los cuáles alimentamos a través de colaboradores, aunque no hemos obtenido nunca ninguna respuesta ni colaboración. Nosotros ya nos estamos ocupando de esterilizar a algunos y ocuparnos de los más enfermos, en la medida en que nuestros escasos y limitados recursos nos permiten.
Solicitamos que todas aquellas personas sensibilizadas con los animales transmitan su repulsa por estos hechos tanto ante la empresa concesionaria, como ante el Ayuntamiento o incluso ante La Gaceta Regional de Salamanca por el fomento que realiza desde sus páginas con el maltrato de la indefenso gatos del cementerio de Salamanca.
Tanatorio San Carlos (Oficinas de gestión y administración de los Cementerios Municipales de Salamanca)
Avda. Obispo Sancho de Castilla, s/n (entrada por Glorieta Ramiro II)
37006 Salamanca
Telf: 923 125 390 begin_of_the_skype_highlighting 923 125 390 end_of_the_skype_highlighting - Fax: 923 125 391
sancarlos@parquecem.com
La Gaceta Regional de Salamanca
Grupo Promotor Salmantino, S.A.
Avenida de los Cipreses, 81.
37004 Salamanca (SALAMANCA).
Tlf: 923 125252

Fax redacción: 923 256155
Fax admon. y publicidad: 923 258404
923 258404
salamanca@lagacetadesalamanca.com

Ayuntamiento de Salamanca
Área de Medio Ambiente
Avda. de la Salle, 114-116
37008 Salamanca
medioambiente@aytosalamanca.es

jueves, 19 de agosto de 2010

Cachorros husky - adoptados












NECESITAMOS ACOGIDA URGENTE PARA QUE NO SEAN SACRIFICADOS

SON 11 BEBE HUSKY SIBERIANO DE MES Y MEDIO

POR FAVOR, REENVIAR
Dra. Minerva Gutierez Fides
TL 686934359

sábado, 7 de agosto de 2010

Luisa


Luisa foi atopada atada a unha farola na capeal do Monte do Gozo. É unha porca vietnamita, femia, sen idade definida de cor negro, vese descoidada, supoño que coma calquera animal cun pouco de dedicación se recuperará. Pesa arredor de 40-50 kG.
A ver si entre todos lle atopamos unha casa na que non acabe sendo chourizos
Para máis información no refuxio de Bando