viernes, 19 de febrero de 2010

Relatos curtos sobre Podi

CON CARIÑO PARA PODI
Podi é unha cadela moi bonita, cruce de podenco. Abandonárona, o seu dono, mentres era nova, “útil”, e cazaba, todo ben, pero en canto empezou a ter problemas, empezaron a pasar dela. Ten un soplo ó corazón, e un perdigón debaixo dunha mama. Xa é hora que alguén a adopte, a queira e lle de todo o seu cariño. Podi se merece iso e moito máis. Pásano mal cando os abandonan, tristes, non o entenden, pasan frío, fame, sede, algunha xente lles pega, lles tiran pedras... pensades canto podería aguantar unha persoa nesas condicións?? É inhumano?? Sí, pero para os animais tamén. Sofren, e se alegran igualiño que nós.
Podi,esperamos que pronto che adopten.
Por: Raquel B, Alba V, Andrea C, Doina, Alba
PODI CONTOUNOS ALGUNHA COUSIÑAS

Ola!! Son PODI, síntome moi soa, e estou maliña. No refuxio estou ben, pero necesito un fogar. Necesito mimos, que me achuchen!!! Cóntovos: nacín na aldea, nunha desas aldeas cheíñas de nenos, e nenas, e cans, gatos, e gatas e canciñas, galiñas non faltan... pero que tamén hai seres ruíns. O meu dono, cazador, tiña moitos cans, e dúas nenas. Sempre tiven ese calor das neniñas, e o que eu pensaba que o meu dono me valoraba, mentres valía para a caza. Pero en canto comecei a ter problemas, deixou de apreciarme. Vamos, que estaba raro. Funllo notando. Son cadela, pero iso se nota. Un día xa entrados no inverno espertei nun lugar distinto, e soa. Notaba calor debaixo miña, lambinme e vin que estaba ferida. Intentei erguerme, pero non din. Quedei a durmir. Varios días unha vella deume de comer. Graciñas para ela. Estaba tan débil que case non se movía. Recordo que me daba coa man nas costas. E recordo espertar un día ós pés do seu leito. Ós poucos días... morreu. Viñeron recollerme. Agora estou aquí no refuxio.
Quero que veñan por min!!!
Por: Irene C, Beatriz A, María C, Lucía C

OPINIÓN: Podi é unha cadela moi boa, a pesar de todo o que pasou, ten moito por vivir. Quizais non lle doeu tanto o perdigón que lle pegaron, coma a falta de cariño, iso sí que doe. E doe cando pasan de ti, cando non che fan caso, e doe cando che deixan no monte, ou nunha carretera... e cando ves que non volven por ti. Un can, canciña, gato ou gata, sempre está aí ó teu lado, podes estar triste que eles fan que rías e se che quiten os problemas. A eles dalles igual se eres feo ou non, alto, pois a eles o que che piden é que os queiras.
Por: Melinda B, Samantha, Lorena, Vanesa

sábado, 13 de febrero de 2010

Gatiño de oito meses cruce de Mine Coon

Este gatiño xa non pode ser coidado pola sua dona, se queres un compañeiro agarimoso ven a buscalo o refuxio de Bando ,espérate!!

martes, 9 de febrero de 2010

MEDOS segue no refuxio - Historias cans dos alumnos do IES de AMES

Historias cans decembro 2009 xaneiro 2010 De 1º e 3º curso da ESO do IES de AMES Os relatos foron creados polos meus alumnos e alumnas de 1º e 3º da ESO, e tódolos debuxos, contos, historias, traballos, recompilación de información, faise entre todos e todas, incluída eu. ADICADO A ELES A podi - podenquiña - nanuk – - madonna – oli – pin e pon – pin agora é chonchi – pon morreu – fontiño – fociña – roma – mateo (gato) – forellas – golfo – varios irmáns – queda un – barbas – magnum – porto – greiben – lucas – buga – néboa – medos – sety – arlequiña - bufón Cantándolle a medos Medos tiña moito medo, lalaralalá, Cando se atopou tirado, uau, Na estrada abandonado, lalaralalá, Mentres os coches pasaban, uau. Menos mal que o atoparon, lalaralalá, Na beira todo acurrucado, uau, Tremendo, sedento e famento, lalaralalá, Con frío, sede, fame e... medo, uau. Medos tivo moita sorte, lalaralalá, Cando pasou unha gran persoa, uau, Que parou a rescatalo, lalaralalá, Sen estar espachurrado, uau. Medos chegou ó refuxio, co seu pelo negro brilante, co rabo baixo. Ten comida, auga, danlle paseos, mimos, pero necesita un fogar, alguén que o queira e o mime. Leva alí moito tempo, e pedimos por el que alguén se fixe nel. Por favor. Necesita calor, ese calor duns donos que o cuiden como el se merece. SORTE MEDOS!! Nós dende aquí che mandamos ánimos, e un pouco de sorte. POR: Ainara , Josua B, Patricia , Marta C.

miércoles, 3 de febrero de 2010

"Nenos e nenas: falando polo miúdo"

Teñen moito que dicir... Se os cans, canciñas, gatos e gatas, e outros moitos animais falasen... Pero os que si teñen moito que dicir, e poden, son os nenos e as nenas. Este proxecto vai poñer en contacto os nenos e nenas do ies de Ames, dunha clase de 1º ESO e outra de 3º ESO, cos cans, canciñas, gatos e gatas do REFUXIO de BANDO. O traballo vai ser guiado, e ó longo de todo este curso, pero a iniciativa, as ideas, os textos, os debuxos, e todo o que se aporte, vai ser elaborado por eles e elas. Esa implicación directa, axuda a concienciar, non só a eles, senón ós seu achegados, e mesmo a todo aquel que o lea, E O VIVA. Imos seguir moi de preto ese proceso de crear algo. E que menos, tratando un tema moi importante, e á par, que os motiva moito. O primeiro paso é que elixan un animal do refuxio, por foto, e escriban ou debuxen o que lles inspire. Trataremos tamén a adopción responsable, formas de colaborar, e outros temas. No centro faremos unha exposición de todo o traballo: texto, debuxos, fotos... e o que se poida aportar. Algo que empeza dunha idea e que non vai deixar a ninguén indiferente. E, como non, iremos de visita ó refuxio!!! Todo está en proceso pero xa vai collendo forma.
Vir