lunes, 27 de octubre de 2008

Anacos da miña vida

Coma can e gato...ou foi un dito que non reflexaba a realidade,ou moito cambiaron os

tempos,ji,ji,ji, xa lles gustaría levarse así a algúns

Milu, esta é a miña cadela, está un pelín celosa, pasouno ben mal ó primeiro, pero pouco a pouco... pa que digan que os cans son animais!!!, sofren igualiño que nós

e igual que sofren,tamen se divirten,aquí milu pegandose un pateo de cuidado!!por un camiño dos pocos que quedan polo Milladoiro.



vaia, non sei, mandei un comentario en cada unha, pero non sei... hai tanto por dicir. comezo: fai 2 años atopei unha cadela, milú, que sen esperalo metina na miña vida, quedeime con ela, chip, educación, paseos... pero realmente fun eu quen se meteu na súa, pois eles, os cans, os gatos..., depende con quen dean, van ter unha gran vida, ou unha tortura, pois están guiados polo ser humano, que moitas veces a súa intelixencia a utiliza daquela maneira. logo decidín ir por un rapaz ou rapaza, e velaí o resultado, ela, e o seu bibe son inseparables... nese transcurrir dos días apadriñei a poldro, do refuxio, a lena, da protectora de porriño, estiven uns días de voluntaria no refuxio, con barrigota, e tamén, a miña clase do curso pasado apadriñou a riga, tamén do refuxio, etc. non é para botarme flores, pois isto non é nada comparado co que fan os que día a día están con eles, o meu é un pequeno gran de area, pero estou moi contenta de poder poñelo. e ogallá os meus alumnos/as, e amigos/as poidan botarlle un ollo a este artigo, e que saiban que son tamén outro anaquiño da miña vida. con todo, fun medrando, en corazón, se entende, e espero isto faga medrar moito o corazón da xente, que fai boa falla.

Vir

jueves, 23 de octubre de 2008

¡Urxente! Lola

Lola é unha preciosa e boísima cadeliña atopada en Boiro. A semana pasada unha veciña desa localidade chama ao refuxio para preguntar se podemos recoller unha cadela que se atopa vagando pola rúa, con moito medo. Explicamos que non existe convenio de colaboración co seu concello, e remitímola a esa institución para que lle dé unha solución. En Boiro eutanasian sistematicamente aos cans sen fogar, por iso é moi urxente atopar unha casa para Lola. Esta veciña non pode tela máis tempo na súa casa. Como se pode ver, é unha cadela pequena e preciosa. É moi nova, non debe chegar aos dous anos, e é extremadamente cariñosa coa xente. Contacto: refuxio de animais.telefono 981575957 e 646492835

miércoles, 22 de octubre de 2008

A discurrir...

Ola chicas/os, gustariame invitaros a que participaseis no blog mandando algún articulo relacionado cos cans e sobre todo co refuxio, dista maneira o blog estara sempre máis vivo grazas a vosa colaboración, asi que xa sabedes...A discurrir, calquera cousa que enriquezca e mellore a vida dos nosos amigos de catro patas sera ben recibida.

bicos

Miguel

miércoles, 15 de octubre de 2008

Domi perdeuse!!


Perdeuse este can, tamaño mediano. Chámase Domi. É moi vello e moi pacífico.

Estará moi asustado.

É negro e de patas blancas, pelo largo. Ten o morro alargado e máis claro. Ten as orellas agachadas, non pode levantalas.

Se sabes algo del, por favor, chama a algún destes números:

676912819

981884673

Pregunta por Pilar

Tamén ao número da Policía local: 092

Pagina con perro

Los carabineros detuvieron a mis amigos,
les ataron las manos a los railes,
me obligaron como se obliga a un extranjero
a subir a un tren y abandonar la ciudad

Mis amigos enfermaron en el silencio,
tuvieron visiones en la cercanía de lo sagrado.

No la herida del inocente,
no la cuerda del cazador de reptiles,
en mi pensamiento la crueldad tiene nombre.

Me llamaron judío,
perro judío
comunista judío hijo de perro.

Este no es un asunto que se pueda solucionar con tres palabras
porque para cada uno de nosotros
esas palabras tampoco significan lo mismo.
Yo he tenido un perro,
he hablado con él,
le he dado comida.

Para alguién que ha tenido un perro
la palabra perro es fiel como la palabra amigo,
hermosa como la palabra estrella,
necesaria como la palabra martillo.

Juan Carlos Mestre

viernes, 10 de octubre de 2008

O Refuxio en Cervantes



Varios voluntarios sairon esta tarde á zona vella de Santiago para mostrar os ciudadans a problematica do abandono de cans, nesta ocasión o punto de encontro foi a Praza de Cervantes, coma outras veces varios cans do refuxio acompañaron os voluntarios nesta saida, dous irmans procedentes do refuxio tiveron ocasión de atoparse alí,¡un bo encontro familiar!

domingo, 5 de octubre de 2008

Lucho(en acogida)

OS PRESENTO A LUCHO, UN PRECIOSO BRETÓN QUE LLEVA EN LA CALLE MÁS DE UNA SEMANA, A MENOS DESDE QUE YO LE ESTOY VIENDO Y DANDO DE COMER, AUNQUE SE NOTA QUE LLEVA TIEMPO SOLITO.

A PESAR DE LLEVAR CORREA Y UN VIEJO COLLAR ANTIPARASITARIO, LUCHO TIENE MAL ASPECTO, ESTÁ SUCIO Y SE NOTA QUE LLEVA EN LA CALLE UN TIEMPO CONSIDERABLE.

HA APARECIDO POR MI BARRIO (ESTO NO PARA Y CADA DÍA ESTOY MÁS AGOBIADA) Y NO SE MUEVE DEL PORTAL DE UN VIDEOCLUB, A PESAR DE MIS INTENTOS DE LLEVARLO AL DESCAMPADO DONDE LE PONGO PIENSO Y AGUA A OTRO PERRITO ABANDONADO (UN GALGO QUE NO ME DEJA AÚN NI QUE ME ACERQUE).

QUIERO LLEVARLO HASTA ALLÍ PORQUE LA GENTE NO PARA DE QUEJARSE DE QUE LUCHO ESTÉ EN LA CALLE Y TEMO QUE LLAMEN A LA PERRERA, PERO ÉL SE EMPEÑA EN VOLVER HASTA ALLÍ Y ALLÍ SE PASA LOS DÍAS Y LOS DÍAS.

HE PREGUNTADO Y PREGUNTADO Y NADIE SABE NADA DE ÉL. HE PUESTO ANUNCIOS EN LA RADIO Y NADA. ESTÁ CLARO QUE SU DUEÑO NO LO ESTÁ BUSCANDO Y CABE LA POSIBILIDAD DE QUE LO HAYAN ABANDONADO. ESTÁ SUCISIMO Y TIENE UNA CARA DE PENA QUE PARTE EL ALMA. A VECES, SE PONE A LLORAR CUANDO ME VOY.
ME ES IMPOSIBLE TENERLO EN CASA, TENGO DOS PERROS, CINCO GATOS Y NO VIVO SOLA, AÚN ESTOY EN CASA DE MI MADRE Y NO ME DEJAN METER MÁS ANIMALES. NO PUEDO, DE VERDAD, Y LO ESTOY PASANDO FATAL CON CADA CASO QUE ME ENCUENTRO, ESTE EL ÚLTIMO. NO TENGO UN RESPIRO NI DE DOS DÍAS ENTRE QUE ENCUENTRO SOLUCIÓN PARA ALGÚN ANIMALITO Y APRECE EL PRÓXIMO.

MI PRINCIPAL PREOCUPACIÓN ES QUE EL FIN DE SEMANA DEL 11/12 SON LAS FIESTAS DEL BARRIO (COHETES Y FUEGOS ARTIFICIALES INCLUIDOS) Y LUCHO ESTÁ PRECISAMENTE EN LA CALLE CENTRAL, QUE SE LLENARÁ DE GENTE Y, LO QUE ES PEOR, POR LA NOCHE/MADRUGADA DE GAMBERROS Y TEMO QUE LE PASE ALGO MALO.

LUCHO SE VA CON CUALQUIERA, LITERALMENTE, Y TEMO QUE SE EXTRAVÍE DURANTE LAS FIESTAS POR EL TEMOR DEL GENTÍO, LA MÚSICA, LOS COHETES Y NO LO ENCUENTRE PARA, AL MENOS, DARLE DE COMER, O LE PASE ALGO MALO. DE MADRUGADA Y EN FIESTAS HAY MUCHO GAMBERRO BEBIDO QUE PUEDE HACERLE ALGO.

ES UN PERRO MUY MUY MANSO Y NOBLE. ES UN PERRITO SUMISO QUE, A VECES, CUANDO ME ACERCO, SE PONE A TEMBLAR, AUNQUE ESTÁ SIEMPRE RECEPTIVO A LAS CARICIAS Y LOS MIMOS.
POR EL COLOR DE SUS DIENTES, DEBE SUPERAR LOS CUATRO O CINCO AÑOS, PERO ES UN PERRO ESTUPENDO.

POR FAVOR, AYUDADME A DIFUNDIRLO, ES URGENTE, DE VERDAD, EN LA CALLE LOS VECINOS HAN EMPEZADO A QUEJARSE Y LLEGAN LAS FIESTAS (QUÉ PUÑETERA CASUALIDAD DE FECHAS). EMPIEZAN EL VIERNES 10, LA CALLE EN LA QUE ESTÁ SE LLENARÁ DE GENTE, CASETAS, MÚSICA ALTA, GENTÍO...Y NO ME FÍO A ESTAS ALTURAS DE QUE LA GENTE NO VAYA A HACERLE DAÑO, ADEMÁS DE QUE SE ASUSTARÁ Y VOLVERÁ A PERDERSE.

YO CORRERÍA CON LOS GASTOS DE VACUNACIÓN, DESPARASITACIÓN Y CHIP, COMO OTRAS VECES. EN CUANTO A LA CASTRACIÓN, DIGO LO DE SIEMPRE, NO PUEDO TENERLO EN CASA PARA ATENDERLO BIEN, PERO ESTOY DISPUESTA A ASUMIR TAMBIÉN LA ESTERILIZACIÓN.

UN SALUDO, ROCÍO.
CONTACTO EN ro-cado@hotmail.com , telefono 677 20 78 31

jueves, 2 de octubre de 2008

Mabel y Blas...

Cuando nos dijeron que Blas ya tenía familia adoptante fue una gran alegría , cuando me enteré de que la chica adoptante era Mabel aun me alegré más ya que la conocía ,aunque quizas lo que más me gusto es la cara de Mabel cuado vio a Blas...Mabel me ha mandado fotos de su familia con Blas y me da la impresión que Blas va a ser muy feliz haciendo lo que más le gusta ,dejarse querer..

Gracias a Marta,Susana,Paloma y las chicas de Orense que hicieron posible que Blas tenga una nueva familia.

Gatita...

Esta preciosa gatita fue encontrada en la carretera de Chaián con sus tres hermanos. Fueron adoptados enseguida, pero ella enfermó y no pudo ser adoptada. Tiene ahora 4 meses. Está curada del todo, lo unico es que se quedó muy delgada. Necesita recuperar fuerzas y aparte empieza a pasarlo mal encerrada todo el día. Es extremadamente cariñosa y buena.

miércoles, 1 de octubre de 2008

Chosquiño

Vino en agosto con su hermano que murió a los pocos días. Los trajo una amiga de una voluntaria. Apenas pesaba medio kilo. Tiene un ojito mal desde que llegó. No es recuperable pero puede hacer vida normal perfectamente. Ahora tiene unos tres meses. La gente que viene al refugio no se fija en él por culpa de su ojo, que es cierto, da un poquito de grima, pero él es tan cariñoso que nos hace olvidar este “defectillo”. Ojala encontremos a alguien que lo adopte cuanto antes, mientras sea todavía cachorrito, porque bien se sabe que de adulto, sus posibilidades de ser adoptado son muy reducidas.
"Las imperfeciones son las que nos hacen especiales"

martes, 30 de septiembre de 2008

Arianne e Suzanne

Esta foto enmarcada es el regalo que Arianne y Suzanne han dejado como recuerdo de su paso por el refugio de Bando, aunque por lo que me cuentan las voluntarias tambien han dejado trabajo, cariño y mucha profesionalidad.Gracias por vuestra dedicación,hasta siempre...

sábado, 27 de septiembre de 2008

Ata sempre Esther...

Rematou a miña etapa de voluntaria no Refuxio de animais de Bando.

Todo comezou fai máis de tres anos. Unha gatiña da rúa enferma, unha tarde de chuvia, un longo percorrido ata un sitio que acababa de abrir as portas...

Houbo tarde nubradas: as carrachas, as pulgas, ... tardes de chuvia: os famentos, os lesionados, ... tardes de temporal: os disparados, aquél que inaugurou o ano coa súa morte a machetazos, os tirados o contedor, completamente desnutridos, por considerar que xa estaban mortos, os atropelados coa súa insoportable dor reflectida nos ollos...

Tamén houbo tardes de tímido sol: a constatación do aumento da incipiente concienciación, as adopcións, aquela tarde en que unha “pija” dixo que se quería levar a dous cans, e aclarou: “dous que non teñan posibilidades de adopción”, compartir tardes con xentes que preferían pasar alí horas, despois do seu traballo.

Nunca houbo tardes de brillante sol. E imposible en medio de tanta historia triste, de tantos dramáticos abandonos.

Nunca poderei esquecer a Madona, nin a Medos, nin a Pepiño, nin a Pintitos, nin a Podenquita, nin a Suni, nin a Peregrina, .... a lista sería interminable. A súa alegría, os seus lametazos, ¡Eso sí que é o máis desinteresados dos amores!.

Para min fue un autentico privilexio coñecer a Ana, Andrés, Araceli, Carlos, Eva, Fernando, Isabel, Jorge, Juan, Lorena, Marina, Marta, Marta, Olalla, Paloma, Susana, Xosé... esquecerei algún nome, nunca, aínda que vivise mil años, me esquecerei de vos.

Onte deixei unha nota a Paloma no ordenador para despedirme, abracei por última vez a Madona, Podenquita, Pintos e Lumbo, en representación de todos. Recompúxenme e pedinlle a Eva que viñese cerrar a porta. Non me despedín dela. Non me despedín de ninguén, non podería manter o tipo. Eva cerrou a porta, eu subín ao coche e botei a chorar. aínda sigo. Deixo atrás a miña etapa de voluntaria no Refuxio de Animais de Bando. Unha das mellores etapas da miña vida. ¡Recibín tanto! ¡perdo tanto!

Por favor, xa que fun unha covarde e non o fixen debidamente, aceptádeme esta carta coma despedida. e permitídeme que repita unha frase dunha peli: “O mundo é máis interesante porque estades vos dentro del”. MOITISIMOS BICOS A TODOS.

Esther

viernes, 26 de septiembre de 2008

¡Perrita perdida!


Hola, vivo en e Milladoiro y hace una semana que perdi a mi perra, desde entonces ando como loca buscandola. Ya me recorri montes y alrededores y ya nose donde mas buscar. Es na perra muy chiquita, no llega a los 2 Kg y tiene microchip. Mi veterinaria me hablo de este refugio pero nose como llegar hasta ahi. Me lo podriais indicar?

gracias

si alguien la encuentra o la localiza en el refugio puede contactar con Mar en el movil:629811469

¡DEREITOS ANIMAIS XA!

A asociación pola protección animal Abeiro ven de reunirse co valedor
do pobo nun intento de cancelar a celebración dunha novillada no
concello de Negreira o 21 deste mes. A nosa protesta, máis alá do acto
inmoral e infame que supón que seres humanos se divirten mentres seres
hervíboros indefensos son torturados, xustificábase na conducta
infractora do concello de Negreira, pois incumple a lei 1/1993 de
protección animal, posto que non ten recollida de animais abandonados,
nin convenio con ningunha entidade de protección animal ou coa
consellaría de medio ambiente, que son as tres opcións que se
contemplan na lexislación. En Abeiro sabemos ben onde rematan os cans
e gatos dese concello, hai moi pouco tempo tivemos que buscar un fogar
para Zar, posto que en Negreira non dan ningunha solución aos veciños
e veciñas. Zar logrou un fogar feliz, outras moitas e moitos non teñen
esa sorte, e teñen que malvivir até que rematan mortos nas estradas,
montes ou lugares piores, pois o concello de Negreira non ten diñeiro
para cumplir a lei, pero sí para subvencionar espectáculos onde se
torturan animais.
A novillada tiña os permisos pertinentes e tivo lugar o pasado
domingo. Nós asistimos para protestar, xunto con outras asociacións
animalistas e ecoloxistas.
O alcalde pasará á historia como o primeiro alcalde da democracia en
Negreira que instaura o espectáculo taurino na súa localidade.

Susana



jueves, 11 de septiembre de 2008

Bedankt Arianne, bedankt Suzanne!



Arianne e Suzanne chegaron ao refuxio procedentes de Holanda tras unha pausa duns días en Asturias axudando a “Proyecto Darko” Estiveron dez días en Santiago con nós, o suficiente para decatarnos da súa xenerosidade e compromiso. Traballaron todos os días axudando no quirófano, desparasitando, vacinando, e observando todo coa súa ollada curiosa e intelixente. Nós preguntábamoslles que pensaban dun país como o noso mentres examinaban un recén chegado can, cego, que se deixaba explorar sen queixarse, e atopaban perdigóns aloxados nos seus ollos que xamais volverán ver, ou mentres desparasitaban unha cadeliña aterrada, chea de pulgas e carrachos, ou mentres escoitaban as nosas historias para non durmir de tantos e tantos casos de maltrato que nos chegan mensualmente. Elas, prudentes e cautas, só escoitaban e sacaban fotos, seguramente para contar aos seus colegas veterinarios holandeses que hai un lugar chamado Galiza onde os seres humanos enterran e afogan as crías das súas cadelas e gatas cando nacen, onde os cans e gatos son tratados como obxectos sen dereitos, e abandonados cando xa non fan gracia ou aburren, onde os nenos se divirten disparando con escopetas de balotes, privando a moitos seres da súa vida ou deixándoos mutilados para sempre, e onde moitos cans viven encadeados cumplindo cadea perpetua até a súa morte.

Pero non todo foi negativo, tamén viron que hai persoas que queremos cambiar esta realidade, e que queremos que estas situacións saian á luz para a vergoña da nosa sociedade.

Arianne e Suzanne foron as primeiras en chegar. Futuros cooperantes holandeses e holandesas virán no futuro ao Refuxio, onde por suposto serán recibidos coas portas abertas.

Susana

Pitufa

Hola soy Isabel ,voluntaria del refugio, os voy a hablar de una perrita muy especial para mi...

Esta es Pitufa, una preciosa perra de seis años. Es hija de una perra abandonada que, un buen día, tuvo la suerte de ir a parar a casa de Manuel. Manuel no deseaba tener más perros pero la acogió en su casa y le daba todo el cuidado y el cariño del que era capaz a su edad, ya avanzada.
Manuel murió hace seis meses y desde entonces Pitufa vaga por el pueblo. No le falta comida, ni un techo bajo el que cobijarse ya que los sobrinos de Manuel se siguen preocupando de alimentarla. Pero Pitufa necesita algo más, ese algo más que todos queremos: cariño, atención, en definitiva, un hogar.
No es una perra fácil. Precisa una casa con terreno y tiene la fea costumbre de perseguir a los gatos. No admite pasear con correa y es sumamente tímida. Ese miedo a las personas lo heredó de su madre (que a saber qué maltratos sufrió antes de llegar a casa de Manuel). Pero cuando está con personas que la tratan bien, entrega todo su cariño y se convierte en un ser delicioso.
No sé si estas palabras bastan para convencer a alguien bueno y paciente para adoptarla pero aquí quedan.

miércoles, 10 de septiembre de 2008

Beatriz y Tess

Os acordais de Peludo?, esta casi al final del blog, cuando lo puse aún tenía pinta de cachorrín, pues esta mañana me encontré con un perro que me sonaba mogollón y no pude evitar preguntarle a su acompañante si era del refugio , y mira tu que sí era peludo...y Beatriz su dueña amablemente me permitió que les hiciera una foto para que vosotros también pudieseis ver a Peludo, bueno ahora Tess..
Pues na un fuerte saludo desde aquí a Beatriz y Tess...

Reno (Adoptado en Belgica)



Anoche me dieron aviso de que habia un perro con una cuerda al cuello en un pueblo que por desgracia lo conozco muy bien..por todos los casos de maltrato que hemos recogido alli...Loma y los cachorretes del remolque,Leo el boxer esqueletico..etc...hoy ha llegado a la protectora y de ahí al veterinario,tiene heridas muy grandes,que habra que suturar,un ojo que habra que valorar...de momento hoy se queda ingresado...las que mas me preocupan las heridas psicologicas,hoy he conocido el miedo en persona,era Reno....
Que pasara de Reno mañana?otro mas a la protectora?con las heridas y el miedo que tiene?hasta cuando las protectoras y la gente que estamos en ellas podremos aguantar?con cada caso se nos parte el alma...pero hay algunos que marcan ,como ha sido el caso de Reno...su miedo...cuanto ha debido pasar ,cuanto le han debido hacer sufrir con tan poquitos meses?
hasta cuando podremos las protectoras seguir manteniendonos sin ayudas publicas?hasta cuando nos dejaran los veterinarios que dejemos a cuenta?un caso,otro caso,dias de dos...y sin medios
hasta cuando?hasta que podamos!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Inés
Contacto Reno
cuenpuri@telefonica.net ;cuenpuri

miércoles, 3 de septiembre de 2008

AMICO- IN MEMORIAM



Todas e todos coñecíamos a Amico, o seu gruñido caracterísitico cando facíamos algo que non lle gustaba, a súa olllada intensa cando escoitaba o son da caixa das lambetadas, e as ganas de mimos como todas e todos os demais compañeiros. Ultimamente Amico non se atopaba ben, perdera moito peso, non quería xogar, non tiña fame... Unha analítica non fixo máis que confirmar o que xa sospeitábamos. Era cuestión de días...

Hoxe, ao entrar no refuxio, Amico xa non estaba, e a súa ausencia enchía todo o recinto.

Por moito que todas e todos nós o saibamos, sigue sendo tremendamente duro comprobar a imposibilidade de salvalos a todos, e admitir que non atoparemos o cariño e a tranquilidade dun fogar estábel para cada un e unha dos que cada día chegan ás nosas portas é algo difícil de dixerir .

Amico chegou ao refuxio o 23 de febreiro do ano 2006, e onte, 2 de setembro de 2008 deixounos para sempre sen que poidésemos atoparlle un fogar. Por iso hoxe é difícil ser optimista.

Susana

miércoles, 27 de agosto de 2008

Perdeuse...

outra historia urxente. Uns rapaces de Santiago atopan este can nunha das entradas á cidade; lévano ao veterinario e comproban que non ten chip. Eles xa teñen un can, e non poden quedar con el. Precisamos urxentemente un fogar, para que non teña que pasar polo refuxio, ainda que sería unha adopción e entregaríase vacinado e castrado (por suposto tamén microchipado) As persoas que o teñen di que é boísimo no piso, está moi educado e non rompe nin lixa nada.
Contacto:Susana 646492835
Acabanme de comentar que iste can perdeuse e non o dan localizado ,se aparece poñeremolo no blog para os posibles adoptantes