

Muchas familias los abandonan al no poder mantenerlos
Esta mañana he leído un artículo en un periódico donde se comenta que se esta notando un incremento del abandono de animales domésticos, ya que sus dueños no pueden asumir su manutención.
Mucha gente no se da cuenta de las tareas y responsabilidades que conlleva tener una mascota, y cuando se cansan de ellos, los abandonan.
Por favor, sed conscientes de que no son un objeto, ni un juguete. Son seres de carne y hueso, con corazón, que viven y dependen de nosotros. Por favor, no los abandonéis. Y si no podéis haceros cargo de ellos, sed responsables, e intentad buscarles una casa donde los puedan acoger.
Este es mi mensaje para intentar concienciaros de la gravedad de la situación en la que se encuentran las "perreras", debido al incremento de donaciones de animales, y la disminución de personas que quieren adoptarlos.
EN NAVIDADES NO COMPRES ANIMALES
!!!!ADÓPTALOS!!!
¿Y DE REGALO DE REYES?... ¡¡ UN PERRITO o UN GATITO!!
Buscamos adoptantes para esta chow-chow, es muy buena , tiene 4-5 años, el tamaño es tirando a pequeño. Está en la perrera de Zaragoza y su tiempo está con la cuenta atrás para ser sacrificada, no más de 5 días...!!!!!!
Alguién nos ayuda, por favor ??!!!
El viernes me iba a trabajar y en el arcen veo un bulto q me parecia un perro ,doy la vuelta y alli estaba esta pobre dejandose morir hecha una rosca.
Pense que iba a hechar a correr, pero claro, sin saber como estaba ,crei que me daba algo, no se podia mantener en pie, y ya las fotos hablan por si solas. La lleve al veterinario, la miro y dice que el ojo hay que operarlo y ver si por el otro puede ver, no tiene nada roto, duda que sea un atropello, yo solo deseo q quien le haya hecho esto que lo pague algun dia y se vea igual que ella no, peor.
Mi situacion esta al limite, y si fuera poco a mi jefa le ha dado un infarto celebral y yo ya no tengo trabajo pero si muchos animales y gastos.
Siento en el alma decir esto pero debia ya de antes en el vete 380 € y ahora con esto, ya no se cuanto mas.
Si no consigo ayuda seguramente me vere obligada a sacrificarla porque de verdad que no puedo verla sufrir tanto, y yo ya no puedo mas.
No se quien ha podido ser el que le ha hecho esto, pero si se lo q ella y yo estamos pasando, hoy ha dado 3 pasos y me parte el alma, no es lo mismo en foto que verla en persona.
Le cuesta mucho mantenerse en pie, esta muy debil, llevo desde el viernes cociendola pollo con zanahoria y verdura y se lo come que da gusto. Mañana vamos otra vez al veterinario, el otro dia me dijo que aun no se puede operar porque no soportaria la anestesia, que primero habia que tratar la infeccion y luego operaban.
email: malaguita_1143@hotmail.com (Pepa)
Ágata é unha preciosa e cariñosísima gatiña que chegou hai un meses ao refuxio. Ten unha anomalía nas patiñas de diante, e ten un só dedo en cada pata. Por ese motivo non a xuntamos co resto dos gatiños, pois tememos que ante calquer trifulca gatuna non se poida defender. A pobre está soa nunha gaiola todo o tempo, precisa con urxencia un fogar onde poida ronronear todo o que queira con xente que a trate ben.
POR FAVOR, UNA AYUDA URGENTE, MUY MUY URGENTE, ESTE POBRE PERRO NO PUEDE AGUANTAR NI UN DIA MÁS ASÍ.ESTA EN CARAVACA DE LA CRUZ EN MURCIA. LA PERSONA DE CONTACTO: conchi373@gmail.com
SI PUEDES HACERLE UN HUECO PONTE EN CONTACTO ENSEGUIDA Y SI NO DIFUNDE TODO LO POSIBLE, POR FAVOR, ESTO ES HORRIBLE.
Setter Macho,unos 4 años,tiene un disparo en el cuello.
Es super noble y muy bueno,sin problemas con otros perros y muy agradecido con las personas.
En la perrera de Albacete no cuentan con veterinario,la comida está en tolvas que se atascan y el señor que baja allí,vamos el responsable de aquello contratado por el ayuntamiento ni siquiera baja todos los dias a ver a los perros..
Necesita ayuda.
Por supuesto ni que decir tiene que como no haya adopción para él será sacrificado y allí siguen sacrificando a los perros por asfixia.
Coma can e gato...ou foi un dito que non reflexaba a realidade,ou moito cambiaron os
tempos,ji,ji,ji, xa lles gustaría levarse así a algúns
Milu, esta é a miña cadela, está un pelín celosa, pasouno ben mal ó primeiro, pero pouco a pouco... pa que digan que os cans son animais!!!, sofren igualiño que nós
Perdeuse este can, tamaño mediano. Chámase Domi. É moi vello e moi pacífico.
Estará moi asustado.
É negro e de patas blancas, pelo largo. Ten o morro alargado e máis claro. Ten as orellas agachadas, non pode levantalas.
Se sabes algo del, por favor, chama a algún destes números:
676912819
981884673
Pregunta por Pilar
Rematou a miña etapa de voluntaria no Refuxio de animais de Bando.
Todo comezou fai máis de tres anos. Unha gatiña da rúa enferma, unha tarde de chuvia, un longo percorrido ata un sitio que acababa de abrir as portas...
Houbo tarde nubradas: as carrachas, as pulgas, ... tardes de chuvia: os famentos, os lesionados, ... tardes de temporal: os disparados, aquél que inaugurou o ano coa súa morte a machetazos, os tirados o contedor, completamente desnutridos, por considerar que xa estaban mortos, os atropelados coa súa insoportable dor reflectida nos ollos...
Tamén houbo tardes de tímido sol: a constatación do aumento da incipiente concienciación, as adopcións, aquela tarde en que unha “pija” dixo que se quería levar a dous cans, e aclarou: “dous que non teñan posibilidades de adopción”, compartir tardes con xentes que preferían pasar alí horas, despois do seu traballo.
Nunca houbo tardes de brillante sol. E imposible en medio de tanta historia triste, de tantos dramáticos abandonos.
Nunca poderei esquecer a Madona, nin a Medos, nin a Pepiño, nin a Pintitos, nin a Podenquita, nin a Suni, nin a Peregrina, .... a lista sería interminable. A súa alegría, os seus lametazos, ¡Eso sí que é o máis desinteresados dos amores!.
Para min fue un autentico privilexio coñecer a Ana, Andrés, Araceli, Carlos, Eva, Fernando, Isabel, Jorge, Juan, Lorena, Marina, Marta, Marta, Olalla, Paloma, Susana, Xosé... esquecerei algún nome, nunca, aínda que vivise mil años, me esquecerei de vos.
Onte deixei unha nota a Paloma no ordenador para despedirme, abracei por última vez a Madona, Podenquita, Pintos e Lumbo, en representación de todos. Recompúxenme e pedinlle a Eva que viñese cerrar a porta. Non me despedín dela. Non me despedín de ninguén, non podería manter o tipo. Eva cerrou a porta, eu subín ao coche e botei a chorar. aínda sigo. Deixo atrás a miña etapa de voluntaria no Refuxio de Animais de Bando. Unha das mellores etapas da miña vida. ¡Recibín tanto! ¡perdo tanto!
Por favor, xa que fun unha covarde e non o fixen debidamente, aceptádeme esta carta coma despedida. e permitídeme que repita unha frase dunha peli: “O mundo é máis interesante porque estades vos dentro del”. MOITISIMOS BICOS A TODOS.
Esther
Arianne e Suzanne chegaron ao refuxio procedentes de Holanda tras unha pausa duns días en Asturias axudando a “Proyecto Darko” Estiveron dez días en Santiago con nós, o suficiente para decatarnos da súa xenerosidade e compromiso. Traballaron todos os días axudando no quirófano, desparasitando, vacinando, e observando todo coa súa ollada curiosa e intelixente. Nós preguntábamoslles que pensaban dun país como o noso mentres examinaban un recén chegado can, cego, que se deixaba explorar sen queixarse, e atopaban perdigóns aloxados nos seus ollos que xamais volverán ver, ou mentres desparasitaban unha cadeliña aterrada, chea de pulgas e carrachos, ou mentres escoitaban as nosas historias para non durmir de tantos e tantos casos de maltrato que nos chegan mensualmente. Elas, prudentes e cautas, só escoitaban e sacaban fotos, seguramente para contar aos seus colegas veterinarios holandeses que hai un lugar chamado Galiza onde os seres humanos enterran e afogan as crías das súas cadelas e gatas cando nacen, onde os cans e gatos son tratados como obxectos sen dereitos, e abandonados cando xa non fan gracia ou aburren, onde os nenos se divirten disparando con escopetas de balotes, privando a moitos seres da súa vida ou deixándoos mutilados para sempre, e onde moitos cans viven encadeados cumplindo cadea perpetua até a súa morte.
Pero non todo foi negativo, tamén viron que hai persoas que queremos cambiar esta realidade, e que queremos que estas situacións saian á luz para a vergoña da nosa sociedade.
Arianne e Suzanne foron as primeiras en chegar. Futuros cooperantes holandeses e holandesas virán no futuro ao Refuxio, onde por suposto serán recibidos coas portas abertas.
Susana
Todas e todos coñecíamos a Amico, o seu gruñido caracterísitico cando facíamos algo que non lle gustaba, a súa olllada intensa cando escoitaba o son da caixa das lambetadas, e as ganas de mimos como todas e todos os demais compañeiros. Ultimamente Amico non se atopaba ben, perdera moito peso, non quería xogar, non tiña fame... Unha analítica non fixo máis que confirmar o que xa sospeitábamos. Era cuestión de días...
Hoxe, ao entrar no refuxio, Amico xa non estaba, e a súa ausencia enchía todo o recinto.
Por moito que todas e todos nós o saibamos, sigue sendo tremendamente duro comprobar a imposibilidade de salvalos a todos, e admitir que non atoparemos o cariño e a tranquilidade dun fogar estábel para cada un e unha dos que cada día chegan ás nosas portas é algo difícil de dixerir .
Amico chegou ao refuxio o 23 de febreiro do ano 2006, e onte, 2 de setembro de 2008 deixounos para sempre sen que poidésemos atoparlle un fogar. Por iso hoxe é difícil ser optimista.