Esther e Medos

QUERIDO MIGUEL:Non nos coñecemos, aínda que somos compañeiros de "fatiga": os dous somos voluntarios do Refuxio.Encantoume a túa páxina en internet. Cheguei a ela a través da páxina de Abeiro. Ten razón Eviña: as túas fotos son moi boas, so hai unha pega: non está o meu can, MEDOS, a lo menos non está cunha historia bonita, que sería a que el merecería.Eu coñecín a Medos cando chegou atropelado. Pobre, parecía un trapiño, alí tirado nunha esquina, cunha dor que imaxino insoportable, tapándose os ollos cunha patiña, imaxino que pensando "non quero saber nada máis deste mundo asqueroso...", e co incordio de Suni (Tsunami, a cadeliña negra de Marta), cunha pata enxesada saltando continuamente enriba del, e el sen dicir nin mu.¡Pobres canciños abandoados!: atropelados, golpeados, esquencidos. ¡Pobres bichos que para algúns non teñen sentimentos, non sofren, non son máis ca obxectos. ¡Pobres os que así o pensan, que on disfrutarán nunca do máis desinteresado dos amores!Tamén lin o comentario que fixo un cazador "anónimo" ¿por qué anónimo?, que demostra "unha profunda ignorancia e atrevemento" en relación co mundo dos cazadores, sobre todo cando di que falamos de oídas.Realmente non quixera ser "borde", pero, sinceramente, penso que este señor vive nos mundos de Yupi. E commo xa dixen que non quero ser borde, so me gustaría que viñese ao Refuxio, non de visita, encantaríame que, xa que dí que ten tanto amor polos animais, viñese de voluntario só, por exemplo, dous días a semana, unhas dúas horiñas, (TODOS OS VOLUNTARIOS DE BANDO TRABALLAMOS, E ALGÚNS VIVEN BEN LONXE), durante un mes, e vise o "de oídas que falamos". É posible que, a pesar da experiencia que di que ten, descubrise un mundo distinto: o do verdadeiro amor aos animais, a entrega dalgúns, e o que fan outros....E ímolo deixar ahí. O resto xa o dixo a miña querida Susana.Bicos mil.
ESHER BARREIRO NOGUEIRA.