do blog ADOPTA EN GALICIA
http://adoptagalicia.wordpress.com/2011/11/06/as-escurridizas-pelexas-de-cans/Durante algúns anos na década pasada, Galicia converteuse nun territorio onde o salvaxe fenómeno das pelexas de cans alcanzou notoriedade. Indicios como a aparición de corpos esnaquizados cos dentes ou a desaparición recorrente de cans de raza en domicilios privados puxo de actualidade unha práctica ao redor da cal cruzábanse cuantiosas apostas e que moveu os sinistros \ de afeccionados por diversos puntos de Galicia.
En realidade, boa parte do que se sabe sobre aquel fenómeno pertence ao terreo da especulación. A pesar de que tanto a Garda Civil como a Policía Nacional intentaron repetidamente pór coto a estas pelexas, o certo é que apenas se produciron intervencións e o fenómeno foise desvanecendo en por si. Con todo, hai unha semana, unha información de La Voz daba conta da aparición, hai uns meses, dunha cadela de raza bóxer con feridas susceptibles de ser provocadas nunha pelexa ou no proceso de adestramento de cans destinados á loita.
¿Sigue habendo pelexas de cans en Galicia? Nin as forzas da orde nin os expertos vinculados á protección de animais que máis se destacaron en denuncias anteriores atrévense a dar por extinguido o fenómeno. «Nós cremos que si», afirma un portavoz oficial da Garda Civil, «pero dunha forma moi local e esporádica». As sospeitas sitúanse en dous puntos moi concretos: Ferrol e a Costa da Morte e vinculados igualmente aos poboados xitanos e ás comunidades de moinantes. Ambos os colectivos residen en territorios compactos onde a presenza policial case nunca é benvida e sempre anunciada.
Só sospeitas
Con todo, os investigadores insisten en que, polo menos nos últimos seis anos, todos estes datos móvense no terreo da sospeita. Nese tempo non foi posible atopar sequera un escenario con restos de sangue ou doutro tipo que puidesen confirmar a consumación dunha pelexa de cans. Só sospeitas, chivatazos, desaparicións... pero nada tanxible. O asunto provoca entre os investigadores sensacións ambivalentes: é obvio que a ausencia de resultados xera amolo, pero ao mesmo tempo supón un estímulo. Nestes últimos anos foron establecidas algunhas vías de investigación que, ao final, non levaron a nada.
A propia falta de resultados é un argumento que as forzas da orde achegan como indicio de que o fenómeno está en recesión: «Se houbese máis actividade, xa caería algún», afirma un portavoz. Á fin e ao cabo, resulta case inexplicable que sexa posible penetrar en compactas organizacións delituosas e desmantelar enormes alixos de estupefacientes e con todo esas mesmas forzas da orde non poidan facelo nas supostamente moito menos complexas tramas que organizan as pelexas de cans. «Hoxe en día non cremos que haxa unha organización establecida. Probablemente as pelexas que poidan darse se conciertan o propio día e entre un círculo moi reducido de xente», afirma unha fonte que participou en varias investigacións. En calquera caso, o hermetismo de quen participan e a súa mobilidade fixo extraordinariamente difícil a súa persecución.
Outro factor que inflúe en que o fenómeno, grande ou pequeno, pase incólume durante os últimos anos, é que os medios que se destinan a perseguilo son escasos. Dentro das prioridades das forzas de seguridade, as pelexas de cans están nunha parte moi baixa da lista e menos agora, cando o seu auxe parece en decadencia. Abordar con algunha garantía de éxito unha operación deste tipo supón moitas horas de vixilancia e a dedicación de importantes recursos para perseguir un delito nada fácil de probar e suxeito a condenas pequenas.
Os roubos de Arteixo
Susana Santamaría, a única adiestradora en Galicia legalmente acreditada para reeducar cans perigosos, tamén cre que as pelexas desapareceron: «Fai uns cinco anos houbo unha serie de roubos de cans pola zona de Arteixo que probablemente estiveron relacionados con pelexas ou crías ilegais. Pero desde entón non se volveu a saber nada. Hai moito tempo que ninguén chama».
Susana traballou con animais que, con case total seguridade, foron vítimas de pelexas. Haos reeducado e foron adoptados con éxito por familias. «Pero diso fai xa bastantes anos», confirma esta profesional. Natividade Álvarez, titular desde hai anos dun refuxio para cans en Ferrol, coincide no diagnóstico: «Houbo un tempo en que era raro que non se coñecese algo cada semana. Un can ferido, un chivatazo. Pero é algo que foi indo á baixa».
Natividade, con todo, non se engana: «A outra noite vin como uns rapaces adestraban a un can colgándoo dun pau pola mandíbula nun parque público». Quen estiveron máis cerca do fenómeno, ben a través de denuncias ou ben nas distintas investigacións desenvolvidas nos últimos anos, cren que as pelexas seguen existindo. Probablemente sexa case imposible atopar un daqueles \ onde se ventilaban decenas de miles de euros, pero é case seguro que, nalgúns círculos, aínda se dirimen pequenas apostas ou simples cuestións de orgullo local a través da forza e a precisión das dentelladas coas que un can pode matar a outro.
«Se houbese máis actividade xa caería algún», di un investigador
En realidade, boa parte do que se sabe sobre aquel fenómeno pertence ao terreo da especulación. A pesar de que tanto a Garda Civil como a Policía Nacional intentaron repetidamente pór coto a estas pelexas, o certo é que apenas se produciron intervencións e o fenómeno foise desvanecendo en por si. Con todo, hai unha semana, unha información de La Voz daba conta da aparición, hai uns meses, dunha cadela de raza bóxer con feridas susceptibles de ser provocadas nunha pelexa ou no proceso de adestramento de cans destinados á loita.
¿Sigue habendo pelexas de cans en Galicia? Nin as forzas da orde nin os expertos vinculados á protección de animais que máis se destacaron en denuncias anteriores atrévense a dar por extinguido o fenómeno. «Nós cremos que si», afirma un portavoz oficial da Garda Civil, «pero dunha forma moi local e esporádica». As sospeitas sitúanse en dous puntos moi concretos: Ferrol e a Costa da Morte e vinculados igualmente aos poboados xitanos e ás comunidades de moinantes. Ambos os colectivos residen en territorios compactos onde a presenza policial case nunca é benvida e sempre anunciada.
Só sospeitas
Con todo, os investigadores insisten en que, polo menos nos últimos seis anos, todos estes datos móvense no terreo da sospeita. Nese tempo non foi posible atopar sequera un escenario con restos de sangue ou doutro tipo que puidesen confirmar a consumación dunha pelexa de cans. Só sospeitas, chivatazos, desaparicións... pero nada tanxible. O asunto provoca entre os investigadores sensacións ambivalentes: é obvio que a ausencia de resultados xera amolo, pero ao mesmo tempo supón un estímulo. Nestes últimos anos foron establecidas algunhas vías de investigación que, ao final, non levaron a nada.
A propia falta de resultados é un argumento que as forzas da orde achegan como indicio de que o fenómeno está en recesión: «Se houbese máis actividade, xa caería algún», afirma un portavoz. Á fin e ao cabo, resulta case inexplicable que sexa posible penetrar en compactas organizacións delituosas e desmantelar enormes alixos de estupefacientes e con todo esas mesmas forzas da orde non poidan facelo nas supostamente moito menos complexas tramas que organizan as pelexas de cans. «Hoxe en día non cremos que haxa unha organización establecida. Probablemente as pelexas que poidan darse se conciertan o propio día e entre un círculo moi reducido de xente», afirma unha fonte que participou en varias investigacións. En calquera caso, o hermetismo de quen participan e a súa mobilidade fixo extraordinariamente difícil a súa persecución.
Outro factor que inflúe en que o fenómeno, grande ou pequeno, pase incólume durante os últimos anos, é que os medios que se destinan a perseguilo son escasos. Dentro das prioridades das forzas de seguridade, as pelexas de cans están nunha parte moi baixa da lista e menos agora, cando o seu auxe parece en decadencia. Abordar con algunha garantía de éxito unha operación deste tipo supón moitas horas de vixilancia e a dedicación de importantes recursos para perseguir un delito nada fácil de probar e suxeito a condenas pequenas.
Os roubos de Arteixo
Susana Santamaría, a única adiestradora en Galicia legalmente acreditada para reeducar cans perigosos, tamén cre que as pelexas desapareceron: «Fai uns cinco anos houbo unha serie de roubos de cans pola zona de Arteixo que probablemente estiveron relacionados con pelexas ou crías ilegais. Pero desde entón non se volveu a saber nada. Hai moito tempo que ninguén chama».
Susana traballou con animais que, con case total seguridade, foron vítimas de pelexas. Haos reeducado e foron adoptados con éxito por familias. «Pero diso fai xa bastantes anos», confirma esta profesional. Natividade Álvarez, titular desde hai anos dun refuxio para cans en Ferrol, coincide no diagnóstico: «Houbo un tempo en que era raro que non se coñecese algo cada semana. Un can ferido, un chivatazo. Pero é algo que foi indo á baixa».
Natividade, con todo, non se engana: «A outra noite vin como uns rapaces adestraban a un can colgándoo dun pau pola mandíbula nun parque público». Quen estiveron máis cerca do fenómeno, ben a través de denuncias ou ben nas distintas investigacións desenvolvidas nos últimos anos, cren que as pelexas seguen existindo. Probablemente sexa case imposible atopar un daqueles \ onde se ventilaban decenas de miles de euros, pero é case seguro que, nalgúns círculos, aínda se dirimen pequenas apostas ou simples cuestións de orgullo local a través da forza e a precisión das dentelladas coas que un can pode matar a outro.
«Se houbese máis actividade xa caería algún», di un investigador
No hay comentarios:
Publicar un comentario