HOLA CHICOS,SOY MIGUEL, MI HERMANA ISABEL ESTA INTENTANDO BUSCARLE UN HOGAR A BLAS, CUALQUIER AYUDA SERIA GENIAL, GRACIASBLAS ES UN MACHO DE TAMAÑO MEDIO. ES JOVEN, PERO DE EDAD SIN DETERMINAR PUES ES UN PERRO RECOGIDO DE LA CALLE, LOS VETERINARIOS CALCULAN QUE RONDA LOS DOS AÑOS. SOSPECHAMOS QUE DEBIO CRIARSE O VIVIR ALGÚN TIEMPO EN ALGÚN DOMICILIO PUES SE ADAPTA PERFECTAMENTE A LOS ESPACIOS CERRADOS, NO HACE NINGÚN EXTRAÑO SIEMPRE Y CUANDO TENGA CARIÑO A SU ALREDEDOR. FUNDAMENTALMENTE LO QUE BUSCA ES LA COMPAÑIA HUMANA. LLAMA LA ATENCIÓN POR SU CARÁCTER EXCEPCIONALMENTE CARIÑOSO Y SE ADAPTA PERFECTAMENTE A LAS SITUACIONES. UNA MUESTRA DE SU BUEN CARÁCTER LO DEMUESTRA EL HECHO DE QUE SE DEJA BAÑAR SIN PONER NINGUNA OBJECIÓN, VIAJA EN EL COCHE COMO SI LLEVASE TODA LA VIDA HACIÉNDOLO Y EN CUANTO TE CONOCE UN POCO OBEDECE A LA LLAMADA. ES UN PERRO MUY LISTO, Y DE GRAN VITALIDAD. SE LLEVA MUY BIEN CON LOS NIÑOS Y TAMBIÉN CON OTROS PERROS, CON LOS QUE NO LE HEMOS VISTO ESTABLECER RIVALIDAD. ESTA DESPARASITADO Y VACUNADO. LE FALTA VISIÓN EN UN OJO, PUES A CRITERIO DE LOS VETERINARIOS DEBIÓ RECIBIR UN GOLPE EN LA FOSA OCULAR, PROBABLEMENTE INTENCIONADO. ESTO NO LE IMPIDE DESARROLLAR UNA VIDA ABSOLUTAMENTE NORMAL Y EXTERIORMENTE NO SE APRECIA ESA CARENCIA, TAMPOCO EN SU COMPORTAMIENTO. SÓLO TIENE UNA MALA COSTUMBRE POR LA QUE YA HA RECIBIDO VARIAS REGAÑINAS: SI HUELE UN TOPO O RATON DE CAMPO LE GUSTA EXCAVAR EN LA TIERRA PARA ENCONTRARLO. POR RAZONES DE SALUD, LA PERSONA QUE LO ACOGIÓ NO PUEDE SEGUIR HACIÉNDOLO Y ESTÁ BUSCANDO UN HOGAR PARA EL,EN ASTURIAS O GALICIA TELEFÓNO DE CONTACTO: 609 74 29 55 (ISABEL)



Serena es una perrita ciega que el desalmado de su dueño ha dejado sin importarle nada en la perrera de adra,esta metida en una jaula con cuatro perros mas,no la dejan comer ni beber agua y ella al estar sin vista no puede hacer nada solo echarse en un ricon de la jaula a dejarse morir,es muy urgente este caso,necesita una casa de acogida a adoptante antes de que no se pueda hacer nada por ella ya q es carne de cañon los responsables de la perrera quieren sacrificarla porq dicen no tiene ninguna posibilidad y la perrera esta saturada pero nosotros si creemos en los milagros.Esta en Almeria pero se envia a cualquier provincia,el contacto es
QUERIDO MIGUEL:Non nos coñecemos, aínda que somos compañeiros de "fatiga": os dous somos voluntarios do Refuxio.Encantoume a túa páxina en internet. Cheguei a ela a través da páxina de Abeiro. Ten razón Eviña: as túas fotos son moi boas, so hai unha pega: non está o meu can, MEDOS, a lo menos non está cunha historia bonita, que sería a que el merecería.Eu coñecín a Medos cando chegou atropelado. Pobre, parecía un trapiño, alí tirado nunha esquina, cunha dor que imaxino insoportable, tapándose os ollos cunha patiña, imaxino que pensando "non quero saber nada máis deste mundo asqueroso...", e co incordio de Suni (Tsunami, a cadeliña negra de Marta), cunha pata enxesada saltando continuamente enriba del, e el sen dicir nin mu.¡Pobres canciños abandoados!: atropelados, golpeados, esquencidos. ¡Pobres bichos que para algúns non teñen sentimentos, non sofren, non son máis ca obxectos. ¡Pobres os que así o pensan, que on disfrutarán nunca do máis desinteresado dos amores!Tamén lin o comentario que fixo un cazador "anónimo" ¿por qué anónimo?, que demostra "unha profunda ignorancia e atrevemento" en relación co mundo dos cazadores, sobre todo cando di que falamos de oídas.Realmente non quixera ser "borde", pero, sinceramente, penso que este señor vive nos mundos de Yupi. E commo xa dixen que non quero ser borde, so me gustaría que viñese ao Refuxio, non de visita, encantaríame que, xa que dí que ten tanto amor polos animais, viñese de voluntario só, por exemplo, dous días a semana, unhas dúas horiñas, (TODOS OS VOLUNTARIOS DE BANDO TRABALLAMOS, E ALGÚNS VIVEN BEN LONXE), durante un mes, e vise o "de oídas que falamos". É posible que, a pesar da experiencia que di que ten, descubrise un mundo distinto: o do verdadeiro amor aos animais, a entrega dalgúns, e o que fan outros....E ímolo deixar ahí. O resto xa o dixo a miña querida Susana.Bicos mil.
