martes, 17 de junio de 2008

A odisea de Machupichu (RIGA) - segue no refuxio

Cóntovos: na ruta por ames que fixemos en maio, cos alumnos de 1º eso, todo xenial, incluso teño unhas fotos!!... pero iso non é o que quería contar. en resumo, atopamos unha cadela, que resulta estaba abandonada, (que novedá), e veu con nós 5 km, medio no colo, medio andando... eu non podía quedar con ela, e os rapaces menos (por eles sí, pero non van aparecer así cun can na casa!!!), co cal, a nosa sorte foi que ó chegar á aldea nova nos atopamos cun municipal, que coñecía ó profe, recolléunola, chamou a medioambiente de ames, e ese mesmo día xa estaba no refuxio de bando... xenial!!! días despois, os alumnos da miña titoría, decidiron apadriñala, correo ó refuxio, falar con mediambiente de ames..., apadriñámola!!! e, cal foi a nosa sorpresa!!!, cando nos mandan a foto... PROFE, ESA NON É (xa a min me parecía), volta a mandar correos, chamar ó medioambiente, ós munipas, e correo ó refuxio... e agora ó chegar a casa, un correo: xa está, se confundiron de cadela!!! eran do mesmo día, recollidas pola mesma zona, e negras. pero xa está!!! xa temos apadriñada a RIGA, e vos mando un arquivo coa súa foto. vaia, unha historia con final feliz
Biquiños. Vir

E Riga ante a preocupación dos rapaces contestoulles...
Ola nenos e nenas, Creo que son eu a cadela que queríades apadriñar... Houbo un pequeno erro coa miña compañeira de Ames, Malta. A min puxéronme de nome Riga. Como vedes, estou moi ben, pero con ganas de ter unha casa onde me queiran moito.
Gracias por pensar en min e un saúdo desde o refuxio
Lambetadas. Machupichu

22 comentarios:

Majo dijo...

eu son unhas das nenas que apadriñou a cadela pero o seu nome orixinal non e riga se non machupichu o puxemos nos cando a atopamos. E unha cadela moi fermosa e divertida por iso gustariame que alguen a adoptase.

E UNHA MONADA!!!!!!!

Ollo ó can! dijo...

gracias pola aclaración, enseguida lle cambio o nome..
e gracias a todos vos por coidala e levala o refuxio...

Anónimo dijo...

ola!!! son unha das profes que a atopou, Vir, e quero dar as gracias ós alumnos/as e profes que a apadriñaron (eu incluída), ó minicipal de Ames que quedou con ela e a levou a medioambiente de Ames, e a éstes por levala ó refuxio de Bando, etc, etc.

ah!! e a outra cadela, Malta, espero estea ben.

Anónimo dijo...

Sí, todo muy bonito, pero entre tantos padres de alumnos y profesores nadie se ha animado a adoptarla. Está muy bien apadrinar a un perro entre tantas personas, pero me en el refugio hay cientos de ellos, me parece que algún padre o algún profesor podría estirarse un poco y apadrinar por su cuenta a algún otro perro o gato, como Malta, por ejemplo. Darse un paseo por la perrera no le vendría mal a tanta gente "concienciada".

Miguel Muñiz dijo...

Hola Eva, yo creo que una cosa no tiene que ver con la otra, lo que hicieron estuvo bien, y por supuesto que aun sería mucho mejor que adoptasen a machupichu o a malta o a cualquiera de los cientos que hay en el refugio pero debe ser desde una decisión libre y personal. No creo que haya que censurarlos por no ir más alla, en tal caso informarlos y sensibilizarlos para que lo hagan. Lo de la visita al refugio me parece que debería ser una actividad escolar para acercar a los chavales a la problematica del abandono de los animales,seguro que muchos se darían cuenta de que no son juguetes...

Anónimo dijo...

ola!!!

son Vir, en certo modo poida que teñas razón ,pero eu no podo obrigar a ninguén, o de levar a cadela 5 Km, e o de apadriñala foi cousa deles, pero se lle aparecen na casa cun can pode que acabe peor e sexa abandonada, e dicirlle ó rapaz que se largou ou se perdeu!!! ademais, eu non podo facerlles cargar cun can. ó principio ía pagar eu algúns gastos, e llo dixen ós rapaces, foi cando decidiron apadriñala. fíxolles moita ilusión, e durante o curso falamos moito dos animais, reciclaxe, etc. (iso que eu dou mate).

nesa clase una nena dixo de facerse voluntaria.

outra nena é filla dunha de medioambiente e me foi informando.

respecto ós profes, paseilles varios enlaces e o correo, e unha compa que ten un neno alérxico a todo ía apadriñar un.

e noutra clase unha alumna me preguntou que tal o de adoptar, e creo que en breve pasará por aí.

eu creo que pouquiño a pouco se vai concienciando algunha xente. e aínda me sigo pelexando con xente que no de atopar un can por aí o primeiro que che soltan é: a medioambiente non os leves que os matan!!! xa se viu con Machupichu, malta, e moitas máis.

Anónimo dijo...

Yo no digo que lo que hicieron estuviese mal, está claro que por algo hay que empezar. De hecho, me anima ver que aún hay niños que se preocupan por los animales (con la de cosas que he leído yo sobre niños y animales de las que mejor no os cuento). Estoy de acuerdo con lo de que visitar el refugio debería ser una actividad escolar. En lo que Vir está muy acertada es en lo de que tal vez algún padre que se llevase a la perra pudiese acabar deshaciéndose de ella y mintiéndole al niño. Por eso la visita debería ser conjunta: niños y padres. A lo que me refiero es que a muchos de esos padres les habrá hecho gracia que su niño se haya preocupado del perrito y bla bla, pero a la hora de la verdad pasarán de todo, y si a alguno de ellos se le propone pagar 50 euros al año por un animal te dirán que ni de coña. Cada cual tiene sus prioridades, obviamente, y a nadie se le puede obligar a que le guten los perros. Me alegro de que esos niños hicieran lo que hicieron, pero en el fondo sé que, si sus padres no continúan contribuyendo a llevarlos por ese camino, muchos de ellos se olvidarán pronto de la perra. No me quejaba de esos niños en concreto. En realidad extrapolé el caso genérico español a ese caso en concreto. Sólo espero que al menos alguno de ellos se acuerde de la perrita durante mucho tiempo y que este episodio les sirva para concienciarse de por vida.

Anónimo dijo...

ola!!!

eva, eu dou clase nun ies, e entendo moito, moito o que dis. por iso eu non dou só mates, e intento aplicar as mates á vida real, a casos que eles coñecen, e tamén lles falo da reciclaxe, dos animais, etc. e me sigo pelexando moi, moito... co mundo. pero no meu caso teño moi cerca todo iso, xente que che di que os rapaces esto, que os rapaces aquelo... agora ben, eu sigo loitando para que polo menos pensen por sí mesmos e sexan críticos. a verdade é que hai moitos rapaces moi responsables e maduros, e moitos daquela maneira, pero no fondo non se lles fai ningún favor, a vida é deles, longa, e non saben o que hai, ata que se atopan cunha realidade para moitos difícil, e outros siguen coméndose o mundo e pisoteando ós demais. iso sí que é triste!!!. agora, eu sigo nisto, por aqueles alumnos/as que merecen que os escoiten, e que son persoas. non falo só de coñecementos.
no das visitas, xa que hai esa posibilidade, xa falo cos meus compas de ciencias. e ti ánimo. sei o que é ir contracorrente.

un saúdo ós meus alumnos/as. e que se animen a escribir. e machupichu e malta, en canto poidan vaian a velas

anonimo dijo...

ola eva soy una de las niñas que apadrino a machupichu y nadie dice que a ti te parezca mal que la hayamos apadrinado pero si dijiste que "entre tantos padres de alumnos y profesores nadie se ha animado a adoptarla"(literalmente escrito) estas fueron tus propias palapras y esto si que me parece muy pero que muy mal porque porque a mi corta edad ya me he dado cuenta que un perro no es solo adoptarlo y estar con el los primeros dias como un juguete nuevo y luego dejarlo como si nada y no hacerle caso porque a un perro hai que sacarlo 3 veces al dia aunque haga un sol sofocante o llueva truene y relampaguee tambien hai que darle de comer bañarlo estar con elcomprale cosas etc y no es algo que todo el mundo se puede permitir pero nuestra clase si que se pudo permitir apadrinar a machupichu porque si tanto te gusta que adopten porque no adoptas tu . ala que vaya bonito y haber si tranquilizas esos humos manada!!!!!!!!!!!!

Anónimo dijo...

Hola anónima. Sé de sobra que un perro no es un juguete. Por eso sé también que son los padres los que deben responsabilizarse si de verdad quieren tener uno, y no coger un perro sólo porque su hijo o hija tiene el antojo, y por ello respeto más que a ningún otro padre a aquel que no cede al deseo del niño si sabe que de tener un perro no va a hcerse cargo de él como debe.
Yo tengo un perro adoptado de la perrera, se llama Ares, y lo bajo a la calle tres veces al día, llueva o haga sol. También tengo 3 gatos que crié a biberón desde que los encontré recién nacidos dentro de una bolsa de plástico en un contenedor de basura, y ahora mismo tengo acogidos a otros 6 gatitos bebés abandonados hasta que estén listos para darlos en adopción. Si mi novio me deja (yo también tengo que "pedir permiso", porque no vivo sola) me quedaré con uno de esos gatitos y adoptaré otro perro. Espero que algún día, cuando seas mayor y puedas, adoptes tú también. No he querido ofenderos en nada, y me alegro de veras de encontrarme niños que son conscientes de que un perro no es un juguete.

Anónimo dijo...

ola!!!

jo, e que pensaba eu que eu tiña mal xenio, ji, ji, ji!!! esto é unha das cousas que máis me enche de orgullo, que haxa esa pinga de mal xenio e se digan as cousas, e non vai por ningunha das dúas, tamén por min, que me levou moitos anos dicir o que penso, e facer aquelo que quero... entre esas cousas, axudar ós cans e implicarme nas clases(aínda que moitos alumnos/as pensen outra cousa de min, eu poño límites, e me cabreo, e me río, e me implico, e procuro sempre darlles valores...) e creo que é moito máis fácil pasar de todo.

e ti anónimo demostras moita madurez. e tamén espero algún día adoptes, xa sabes que eu teño unha cadela, atopeina fai 2 anos, recén abandonada con 2 meses, e costa moito traballo, xa o sei, pero paga a pena!!!

un bico. vir.

Miguel Muñiz dijo...

xa che digo..pa que logo digan que as novas xeracións non saben imporse...mi madriña..

Anónimo dijo...

ola!!!

estou a punto de facerme voluntaria!!!

levoume ben de tempo, e espero esta vez o consiga...

e vin a MEL, a cadela que está no foro

bicos. vir.

Anónimo dijo...

Hola Vir. Me alegro de haberte conocido. A ver si coincidimos algún domingo cuando ya seas voluntaria.

Anónimo dijo...

ok.

como se chamaban os outros tres cans que andaban por alí??? co máis grande xa fixemos migas. están no blog?? ou na páxina do refuxio???

bicos. vir.

Anónimo dijo...

Buf, no recuerdo cuáles eran, pero probablemente dos de ellos eran las perras de Marta, las dos pequeñas, la negra se llama Tsunami (Suni) y la blanca Saty. Estaba también Mel, y el mastín, del cual no sé el nombre porque es casi un recién llegado (lo preguntaré).

Anónimo dijo...

gustariame saber como esta machupichu e que tal se encontra se alguen xa se interesou pola sua adopcion e isas cousa

Anónimo dijo...

ola!!! anónima, son vir, supoño ti me coñeces, pero eu non sei que eres, pero supoño volverás entrar, e hoxe vou ir ó refuxio e xa pregunto cómo lle vai, e todo o que poida, e se tal a vexo, que estes días que fun non puiden vela. tamén che conto canto tempo ten e "como se porta", ji, ji, ji... e da outra cadela malta, farei o mesmo.

outra cousa, me alegra moito que entraras, e espero o sigas facendo.

bicos. vir.

Anónimo dijo...

gracias vir espero que me contes canto antes

Anónimo dijo...

ola!!!

perdoa!!! estiven e estou sen internet, a ver se o soluciono, e me entero cómo lle vai. non me esquezo.

biquiños. vir.

Anónimo dijo...

jo!!! tiña moi abandonado todo, e sinto non escribir antes.... hoxe mesmo mando un correo ó refuxio para ver cómo lle vai.

bicos. vir.

pd. moitas gracias por interesarte... e dame unha pista para saber quen eres??!!!

Anónimo dijo...

pois xa me informei sobre ela fai uns días, e segue no refuxio (daquela, agora mesmo non o sei

a ver se alguén lle fai caso!!! e espero que quen a adopte, a mime moito. a verdade por agora creo que non se interesou ninguén por ela.

bicos. vir.