Michiños de Bando

Atigrado e Escuriña

Meri (adoptada)

Isa (desaparecida da súa casa de acollida)

Inca (adoptada)

Tikití (adoptado)

Brasa e Anduria (adoptada)

Kyarana

Grisi

Olalla

A historia de Correo

Ao refuxio de Bando, chegan moitos animais. Algúns, atopados no medio das estradas, outros, desorientados polas rúas. Algúns chegan en bo estado, con fermosos colares, pero sen placas de identificación, números de teléfono, ou CHIP, a pesares de que é obrigatorio e moi útil, especialmente en casos de pérdida. Os mais afortunados, en bo estado e con chip identificativo, regresan ás súas casas aos poucos días. Os menos afortunados, en estado deplorable, e sen chip, moitas veces quedan condeados a unha vida de frío e humidade, no centro no que foi recollido. Os voluntarios procuramos facerlles a estancia no refuxio un pouco mellor, pero non podemos enganarnos: non é unha vida ideal para ninguén. Os refuxios de animais deberían de ser centros temporais de acollida para os animais atopados na rúa, onde darlle alimento e un teito baixo o que poder durmir ata a chegada dos seus donos, alexándoos dos perigos da cidade e dos coches. O problema é que nunha sociedade imperfecta coma a nosa, onde se abandona os animais de forma premeditada, moitos dos animais que chegan... nunca chegan a saber o que é o calor dunha familia. Algúns, poida que o chegaran a saber... cando eran cativos, e graciosos.. mais tamén ao medrar comprenderon o que significaba a TRAICIÓN. O peor lado do ser humano.

Moitas veces, cando chegan animais ao refuxio, sentimos lástima, mais tamén en certo modo alivio. Agora teñen unha segunda oportunidade. E todos e cada un deles, o merece.

Nome: CORREO
Sexo: macho
Raza: mestizo
Peso: 23 kg
Ano de nacemento: 2009
Pelo: curto

Correo é a consecuencia da tenencia irresponsable de animais. O día en que foi atopado solto pola rúa, foi o día en que a súa segunda oportunidade chegou. Ás veces, é cousa do destino. Ou un de tantos milagros que ofrece a vida. CORREO foi sen dúbida algunha rescatado dunha vida á que, desgraciadamente, moitos miles de animais están sometidos sen que ninguén faga nada por evitalo, ou por porlle remedio. Especialmente neste país tan esaxeradamente rural, onde moitos aínda teñen un can coma se fose un obxecto, como sustituto “barato” dunha alarma de seguridade. Sen dúbida, houbo un tempo en que can e humano, vivían en simbiose porque a natureza gardiana desta especie, é algo innato e moitas veces incrible. Un tempo atrás, o homo sapiens vivía xunto aos canis lupus colaborando conxuntamente na caza, compartindo o calor dunha fogata, o cheirume da comida recén cociñada. Protexéndose e o máis importante: facéndose í.

Ben coñecida é a lealdade, e o amor incondicional dos cadelos cara o ser humano. Pero o ser humano, comezou a alonxarse da natureza, olvidando os vínculos cara os seus conxéneres, cara o resto dos seres vivos, e cara o planeta Terra. Volveuse orgulloso, egocéntrico, egoísta... ata o punto que agora, moitas veces, só convive con outros animais polo seu propio beneficio, olvidando que como seres vivos, todos merecen un respecto, e coma seres racionais que nós somos, é o noso deber e a nosa responsabilidade, comprender as necesidades dos outros, e cubrilas para alcanzar un ben COMÚN ao que todos aspiramos.

Pero Correo, coma moitos outros, vivía encadenado a unha parede. Unha parede creada por todos e cada un dos que, olvidando o seu pasado, constrúen murallas, cada vez máis altas, e grosas, imperturbables... que os separan cada vez máis de sí mesmos, e de todo ao que algún día se lle chamou HUMANIDADE.

Vivía encadeado a unha parede. As marcas do colar, agora imborrables, aínda recordan esa parte do seu pasado. Non tiña casa nin teito baixo o que refuxiarse. Vivía ao aire libre. O seu único contacto coa palabra liberdade era o vento, que por veces era incluso outro enemigo do que protexerse. Durmía sobre os seus propios excrementos... o máis parecido a unha cama, do que xamás poido ver. A súa vida sostíñase no alimento dos que por lástima, se achegaban, mais que non decían unha palabra a ninguén. A auga que bebía, era a da chuvia, aquela que o inverno lle regalaba, ás veces en forma de tormentas, e chuvias torrenciais... outras.... nin sequera o sei.

Detalle da ferida no pescozo

Nunca aprendeu a ser un cadelo, eso sí que o teño moi claro. Pola deformidade das súas patas, e a musculatura, parece moi evidente que o que sí que aprendeu, foi a saltar sobre elas, intentando romper a cadea que o mantiña preso. Con certeza crecería máis, pero a súa calidade de vida... simplemente non llo permitiu, e agora xa é demasiado tarde.

En calquera caso, Correo é un can moi cariñoso. Co seu carácter alegre demostra cada vez que está preto, a súa forte vontade e as súas crecentes ganas de vivir unha vida da que aínda non é moi consciente. Lévase moi ben cos nenos... e en realidade, con todo o mundo. É, ademáis, pola súa historia, o mellor garda que alguén poida ter, mais a súa nobleza é notable, pois non fai ningún mal xesto nin cara as persoas, nin cara a ningún outro cadelo. Encántalle xogar a recoller as cousas que lle tiran, ¡e faino! Aínda que logo dun rato prefira escondelas, que devolvelas. E incluso prácticamente responde ao seu nome: CORREO.

Correo saboreando a liberdade no centro

O que Correo aínda non sabe moi ben, malia o seu nome, é pasear con correa, se ben podo imaxinar que xamais tivo a oportunidade de pasear con ela. En calquera caso, é un can aínda xoven, e poida que teña moitas cousas que aprender, se ben hai unha que non lle fai falta que lle ensine ninguén, e é a dar CARIÑO, xa que ten moito que dar, e está moi disposto a facelo. Nunca o tivo, e mérecese saber dunha vez o que é vivir cunha familia de verdade.

Correo saboreando a liberdade no centro

Por certo, no Refuxio chámase Correo, pero a min gústame mais chamalo Vincent . ¿Que por qué? Se sodes fanáticos da serie “Perdidos” poida que o imaxinedes (ou non). Dalgunha maneira, dende o primeiro día me recordou ao can que salía nesa serie... e certamente perdidos... están os dous.

¿¿ “vivir xuntos, morir solos” ??

¡¡¡ADOPTA !!!

Fmdo. Alexis . Un voluntario máis.

Canciños de tamaño mediano

Pono

Atigrada

Kaino e Biruto

Crespo

Gafos e os seus compañeiros de canil

Tigre, Lost

Ria

Prorrog

Todos estes canciños, e moitos outros, encóntranse no Refuxio de Bando agardando unha oportunidade. Serás ti quen lla dea?

Canciños de tamaño pequeno do Refuxio de Bando

Poncho e Chiw

Trasno

Chips

Bob e Cabaliño

Tristana

Ponte (adoptado)

Pasta

Morro

Estes son algúns dos canciños de tamaño pequeno que hai para adoptar no Refuxio de Bando, pero hai moitos máis.

Buscamos un fogar para Berta, cadeliña atopada en Bertamiráns

Berta apareció en Bertamiráns hace unos 6 meses, con su hermana Nana (ya adoptada). Fueron recogidas las dos por una gran familia que cuando las vió, no miró para otro lado, y se esforzó en sacarlas adelante y buscarles un hogar definitivo.

Berta pesa 16kg y tiene un año de edad. Es inteligente y cariñosa. Se lleva bien con otros perros, gatos y niños.

La dan en adopción desparasitada y vacunada.

Si estás intersado/a en Berta, ponte en contacto con nosotros a través de este blog o llamando al siguiente número de teléfono: 626897435


Vamos a encontrarle un hogar a Berta!

Nuria

Actividades dos voluntarios do Refuxio de Bando para o sábado 11

O vindeiro sábado día 11, en horario de tarde, os voluntarios de Bando realizarán dúas saídas en Santiago de Compostela:
Como é segundo sábado de mes, continuarán co punto de adopción na antiga oficina de Turismo, na Praza de Galicia. Unha vez máis estarán acompañados de varios amigos de catro patas, dispostos e preparados para seren adoptados en caso de atopar unha familia. As persoas que se acheguen ao posto informativo poderán mercar camisetas e calendarios do Refuxio, apadriñar un dos residentes de Bando ou facerse socios. O horario será de 16:00 a 20:00.

Así mesmo, de 16:00 a 20:00 estarán cun posto informativo na rúa García Prieto de Conxo, logo de seren convidados pola clínica veterinaria Castelcan. Levarase a cabo nesa rúa unha xornada de portas abertas, cada local fará algo especial ese día. Contarán ademais coa presenza de “TEOCAN”, profesionais que farán demostración de habilidades caninas.

Agardámosvos!!!

Pancho precisa a nosa axuda

Pancho é un siamés macho de oito anos de idade. Viviu toda a súa vida cunha familia, pero por razóns de saúde xa non poderán seguir facéndose cargo del.
É moi cariñoso e está acostumado a vivir nunha casa, rodeado de nenos. Ten moi bo carácter e é moi dócil. Está esterilizado e coas vacinas ao día.
A súa antiga familia está buscando alguén que o queira e lle dea o mesmo cariño que lle estiveron dando eles ata agora.
Se alguén está interesado en adoptar ou acoller a Pancho, que se poña en contacto con nós a través do seguinte enderezo: olallagarciamartinez@hotmail.com

Oxo, tamén en adopción

Este canciño tan simpático chámase Oxo e chegou ao Refuxio de Bando a mediados de outubro do ano pasado. O único que sabemos del antes de chegar ao Refuxio é que apareceu vagando polo Polígono do Tambre e que tivo moita sorte de que non o atropelasen. Calculóuselle unha idade aproximada de oito anos, mais non por iso deixa de ser un can moi alegre e xoguetón. Fáltalle un anaquiño de orella, non sabemos se é debido a unha mordedura ou a que alguén lla cortou adrede, pero segue sendo igual de guapo!


É moi tranquilo e obediente, e lévase perfectamente cos seus compañeiros de canil. Coa xente é moi agarimoso e sabe pasear sen correa, vai amodiño e sen dar tiróns.



Tivo unha forte infección na boca e estivo bastante maliño, pero agora xa está recuperado. Estes días vai moito frío e non o está pasando moi ben, polo que rogamos que nos axudedes a difundilo e a ver se entre todos conseguimos encontrarlle o fogar que se merece. Oxo estaravos moi agradecido!




Olalla

ADOPTADO!!! Perro potencialmente pegajoso busca hogar

el menda "parece" un amstaff, que no esta mal cuidado pero indudablemente sin chip y que no aparezca tu dueño o quien diga serlo porque esa amputación de orejas le va a salir cara te lo juro, a él y a todos sus complices hijos de ... me cayo, ya todo el mundo sabe lo que estoy pensando acerca de esas personas.... Que cruz, y os llaman a vosotros peligrosos, por los cojones.
Free desde este momento quiere libertad. Macho de aprox 1 año. Compatible con hembras ( probado ) y con personas ( probado y pegajoso ). es superdulce y le encanta dar besiños. Con machos, otros animales y niños se podra mirar bajo previa petición.
Se envia a cualquier lado siempre y cuando se cumplan las garantias de adopción: Pre y seguimiento, contrato de adopción, castrado, clausula de no mutilación estética ( menos orejas que eso ya merecia la horca y el rabo hay queda.... ), Licencia o estar en trámites de ella ( tb asesoramiento legal de la obtención o del seguro )
Free, a ver si echas a volar a un adoptante cojonudo
Más info: Perrospotencialmentepesados@hotmail.es

ADOPTADO!!! Skofi, en adopción no Refuxio de Bando

Skofi é un mestizo de podenco de aproximadamente dous anos de idade. Atopado na aldea de Piñor en Figueiras no mes de novembro de 2010, converteuse en todo un reto para o laceiro que intentaba collelo. Chegou ao Refuxio con moito medo e custoulle bastante adaptarse pero agora é un can moi sociable, tranquilo, obediente e sobre todo moi intelixente. Pasea perfectamente con correa e ten un andar moi elegante.




Se te animas a darlle unha oportunidade a Skofi non dubides en poñerte en contacto co Refuxio de Bando.

Olalla

Presentámosvos a Tula, adoptada recentemente no Refuxio de Bando

Hola!

Mi nombre es TULA. Os voy a contar mi historia. Es una historia triste como la de muchos otros perros abandonados, por suerte, la mía tiene un final feliz.

Llegué al REFUXIO DE BANDO el 25 de Marzo de 2006. No tenía ni un añito cuando entré en el Refugio. Siempre he sido muy cariñosa, pero tenía un poquito de miedo al principio, porque no sabía ni dónde estaba, ni qué me iba a pasar.


Me metieron en un canil con más perritos en mi situación. Algunos buenos y otros un poco nerviosos, pero no me quedaba más remedio que acostumbrarme, porque parecía que iba a estar ahí un tiempo.

Los voluntarios/as me tomaron poco a poco mucho cariño, ya que yo intentaba siempre que me hiciesen mimos y me diesen caricias. Cuando salíamos de nuestro canil algunos corren por la hierba, pero yo prefería estar con personas y que me rascasen la cabeza. Iba pasando el tiempo y yo seguía allí.


Los voluntarios y el personal del REFUXIO DE BANDO me bajaron a algunas salidas a ver si tenía suerte y alguien se fijaba en mi bonito pelo atigrado. (La verdad es que tengo un pelito muy VINTAGE, como dice mi mami).


Pero el tiempo pasaba y pasaba y nadie se fijaba en mí. Entonces, casi sin darme cuenta, pasé a ser “Caso especial”. Aunque parezca mentira y yo sea una perrita muy especial, eso no es bueno. Ser “caso especial” en un Refugio quiere decir que ya eres “mayor” y que tienes menos posibilidades de que te adopten.


¿Pero cómo puede ser eso? No entendía nada. ¡Si llevo aquí seis años! Claro que he crecido, porque nadie me ha adoptado y, ahora, ¿Nadie me adopta porque he crecido? ¡Pues vaya sin sentido!
De todas maneras yo seguía siendo como siempre: CARIÑOSA Y ADORABLE (a pesar de ser “mayor” para algunos).


Entonces, un día de octubre llegaron unos voluntarios nuevos: ANA y DAVID. Se fijaron en mí desde el principio y siempre que venían a sacar a los demás perretes me venían a darme mimos. “Ienita” me llamaban. Por supuesto yo les correspondía y les daba muuuchos mimos (unos pocos más que a los demás voluntarios, jeje).

Y, sin darme cuenta, un día me hicieron una revisión veterinaria, me echaron gotitas en los oídos (no me gustan nada), Paloma y Patricia se despidieron de mí (con mucha alegría porque sabían que iba a un sitio mejor) y me fui con Ana y David en coche.


Llegamos a un parque, donde apareció otro perro al que parecía que también querían mucho Ana y David. Se llama “MOMO” y es un poquito “cabra loca”. Me olisqueó y parece que le gusté. Corrimos juntos por el parque, aunque yo, como no sabía muy bien dónde estaba, iba con un poquito de miedo.
Después fuimos a una casa ¡UNA CASA! ¡No me lo podía creer! Y resulta que había más animales con los que jugar. Eran dos gatos: MAPACHE y MAYA. Maya pasó un poco de mí (ahora sé que no es que esté enfadada conmigo, es que ella es así).


A Mapache le sorprendió un poco mi llegada. Él había llegado también hace poquito y, me parece a mí, que es el consentido de la casa.


Al poco de estar allí me bañaron porque decían que olía fatal (no sé por qué, porque yo creo que olía perfectamente) y me peinaron, secaron y dieron muuuuchoss mimos.

Me puse a inspeccionar la casa con mi nuevo “colega” MOMO. Descubrí un montón de cosas que no había visto nunca.


La tele, huesitos ricos, alfombras… y lo mejor de todo: EL SOFÁ. Por si alguien no lo sabe, es una cosa grande y mullidita muuuuyyy cómoda. A mí me encanta.


Me dejan subirme.. ¡Cuándo quiera! y es taaaaan diferente al frío palé que tenía que compartir con otros 5 perros…. Ronroneo de lo agustito que estoy. ¡¿Que los perros no ronronean?! Pues yo sí. Además a lo mejor otros perros no han estado 6 años en un refugio sin saber lo que era un sofá. Así que, YO RONRONEO.

Estoy muy bien. Me quieren mucho. He pasado de salir del canil cada tres días a salir ¡Dos veces al día! Soy muy buena con mis nuevos dueños, no hago nada en casa, los sigo a todas partes, como cuando comen los demás, soy muy cariñosa con ellos y con mis “colegas” gatunos y perruno… incluso les doy besitos. Les oigo decir que están muy contentos conmigo y que son mucho más buenos los perros del refugio (eso para que luego digan!).


Aún voy un poquito asustada por la calle… los niños gritones y los coches me dan un poco de miedo, pero mis papás humanos dicen que se me pasará. Ya casi llevo el rabito levantado del todo y cuando vuelven de la calle me alegro mucho y doy muchos saltos (gana MOMO que está un poco loco, pero yo me apunto al carro rápidamente).


Esta es mi historia, como la de muchos otros perrillos que están en un refugio y pasan ahí toda su vida. Yo he tenido suerte, me quedan muchos años de amor y cariño en esta familia, pero hay muchos amigos míos del REFUXIO DE BANDO (y de otros muchos refugios y perreras) que siguen esperando una oportunidad.


ADOPTA UN PERRO “MAYOR” (Sigo sin entender lo de “mayor”; yo estoy estupenda).

Firmado: TULA