miércoles, 25 de junio de 2008

Naceron en San Xoan








A noite de San Xoan din que é maxica, todo e posible nesa noite, al lado mesmo da cacharela de San pedro alguén abandoa catro gatiños nun contenedor , unhas hora máis tarde Sara e Chefi sinten un ruido e descubren a vida no lixo. O día seguinte no veterinario cambian o peito da nai por unha sonda con leite , e Chefi e Antón convertense en pais primerizos ... o bo encontro de Sara e Chefi e o bo facer desinteresado da xente da veterinaria de San Roque danlle outra oportunidade a istes irmans...realmente naceron en San Xoan...

9 comentarios:

Anónimo dijo...

César y Clara, de la clínica de San Roque, son un encanto y a mí ya me han echado un cable en varias ocasiones. Ánimo a la "primeriza", que alimentar a los michiños cada 3 horas es bien jodido, pero es genial cuando agarran el biberón con tantas ganas y luego se quedan dormidos.

Miguel Muñiz dijo...

A mi también me han echado un cable hace poco con una paloma, además se ve que les encantan los animales...

Anónimo dijo...

Hola: ¿cómo van los michiños? ¿Ya han abierto los ojos? Supongo que sí, ya están en la edad.

Miguel Muñiz dijo...

onte estiven ca rapaza que os ten agora, dixome que estan xenial, teñen os ollos abertos e non paran de xogar...

Anónimo dijo...

Me alegro de que estén todos bien. A mí de la camada de 4 que cuidé e año pasado se me murió uno, y me quedé con los otros 3. El domingo pasado tuve que llevar de vuelta al refugio a la camada de 6 que tuve en casa 40 días, y estoy con una depresión de caballo, los echo muchísimo de menos. No me ha dejado mi novio quedar con ninguno, dice que con 3 son suficientes (yo creo que donde caben 3, caben 4...)

Miguel Muñiz dijo...

yo creo que cada uno da lo que puede y cuando puede, cuando devolvi a Mel estuve a punto de dejar de ir al refugio, fue una semana muy mala, enfrentarte con tus propias limitaciones no es facil,sobre todo cuando te pueden, pero al final decidi seguir , a poquitos, en lo que yo pueda...
no te agobies eva, estas dando mucho, siente bien por todo lo que das...

Anónimo dijo...

Hola Miguel. Gracias por tus ánimos. Yo creo que estás ayudando mucho al refugio. ¡Algún día venderemos tu acuario y mi escurre-fregonas!. Este blog es genial. Recuerdos a Salomé (¿Sabes?, el día de Belvís me quemé el brazo izquierdo, así que éste está pelando, y en el derecho permanece resistiendo un hongo que me ha cogido cariño)

Anónimo dijo...

Mi novio ha conocido al chico que encontró estos gatitos. Al parecer sólo le queda uno por dar.

Anónimo dijo...

Ya están todos adoptados!