Arianne e Suzanne

Esta foto enmarcada es el regalo que Arianne y Suzanne han dejado como recuerdo de su paso por el refugio de Bando, aunque por lo que me cuentan las voluntarias tambien han dejado trabajo, cariño y mucha profesionalidad.Gracias por vuestra dedicación,hasta siempre...

Ata sempre Esther...

Rematou a miña etapa de voluntaria no Refuxio de animais de Bando.

Todo comezou fai máis de tres anos. Unha gatiña da rúa enferma, unha tarde de chuvia, un longo percorrido ata un sitio que acababa de abrir as portas...

Houbo tarde nubradas: as carrachas, as pulgas, ... tardes de chuvia: os famentos, os lesionados, ... tardes de temporal: os disparados, aquél que inaugurou o ano coa súa morte a machetazos, os tirados o contedor, completamente desnutridos, por considerar que xa estaban mortos, os atropelados coa súa insoportable dor reflectida nos ollos...

Tamén houbo tardes de tímido sol: a constatación do aumento da incipiente concienciación, as adopcións, aquela tarde en que unha “pija” dixo que se quería levar a dous cans, e aclarou: “dous que non teñan posibilidades de adopción”, compartir tardes con xentes que preferían pasar alí horas, despois do seu traballo.

Nunca houbo tardes de brillante sol. E imposible en medio de tanta historia triste, de tantos dramáticos abandonos.

Nunca poderei esquecer a Madona, nin a Medos, nin a Pepiño, nin a Pintitos, nin a Podenquita, nin a Suni, nin a Peregrina, .... a lista sería interminable. A súa alegría, os seus lametazos, ¡Eso sí que é o máis desinteresados dos amores!.

Para min fue un autentico privilexio coñecer a Ana, Andrés, Araceli, Carlos, Eva, Fernando, Isabel, Jorge, Juan, Lorena, Marina, Marta, Marta, Olalla, Paloma, Susana, Xosé... esquecerei algún nome, nunca, aínda que vivise mil años, me esquecerei de vos.

Onte deixei unha nota a Paloma no ordenador para despedirme, abracei por última vez a Madona, Podenquita, Pintos e Lumbo, en representación de todos. Recompúxenme e pedinlle a Eva que viñese cerrar a porta. Non me despedín dela. Non me despedín de ninguén, non podería manter o tipo. Eva cerrou a porta, eu subín ao coche e botei a chorar. aínda sigo. Deixo atrás a miña etapa de voluntaria no Refuxio de Animais de Bando. Unha das mellores etapas da miña vida. ¡Recibín tanto! ¡perdo tanto!

Por favor, xa que fun unha covarde e non o fixen debidamente, aceptádeme esta carta coma despedida. e permitídeme que repita unha frase dunha peli: “O mundo é máis interesante porque estades vos dentro del”. MOITISIMOS BICOS A TODOS.

Esther

¡Perrita perdida!

Hola, vivo en e Milladoiro y hace una semana que perdi a mi perra, desde entonces ando como loca buscandola. Ya me recorri montes y alrededores y ya nose donde mas buscar. Es na perra muy chiquita, no llega a los 2 Kg y tiene microchip. Mi veterinaria me hablo de este refugio pero nose como llegar hasta ahi. Me lo podriais indicar?

gracias

si alguien la encuentra o la localiza en el refugio puede contactar con Mar en el movil:629811469

¡DEREITOS ANIMAIS XA!

A asociación pola protección animal Abeiro ven de reunirse co valedor
do pobo nun intento de cancelar a celebración dunha novillada no
concello de Negreira o 21 deste mes. A nosa protesta, máis alá do acto
inmoral e infame que supón que seres humanos se divirten mentres seres
hervíboros indefensos son torturados, xustificábase na conducta
infractora do concello de Negreira, pois incumple a lei 1/1993 de
protección animal, posto que non ten recollida de animais abandonados,
nin convenio con ningunha entidade de protección animal ou coa
consellaría de medio ambiente, que son as tres opcións que se
contemplan na lexislación. En Abeiro sabemos ben onde rematan os cans
e gatos dese concello, hai moi pouco tempo tivemos que buscar un fogar
para Zar, posto que en Negreira non dan ningunha solución aos veciños
e veciñas. Zar logrou un fogar feliz, outras moitas e moitos non teñen
esa sorte, e teñen que malvivir até que rematan mortos nas estradas,
montes ou lugares piores, pois o concello de Negreira non ten diñeiro
para cumplir a lei, pero sí para subvencionar espectáculos onde se
torturan animais.
A novillada tiña os permisos pertinentes e tivo lugar o pasado
domingo. Nós asistimos para protestar, xunto con outras asociacións
animalistas e ecoloxistas.
O alcalde pasará á historia como o primeiro alcalde da democracia en
Negreira que instaura o espectáculo taurino na súa localidade.

Susana

---

Bedankt Arianne, bedankt Suzanne!

Arianne e Suzanne chegaron ao refuxio procedentes de Holanda tras unha pausa duns días en Asturias axudando a “Proyecto Darko” Estiveron dez días en Santiago con nós, o suficiente para decatarnos da súa xenerosidade e compromiso. Traballaron todos os días axudando no quirófano, desparasitando, vacinando, e observando todo coa súa ollada curiosa e intelixente. Nós preguntábamoslles que pensaban dun país como o noso mentres examinaban un recén chegado can, cego, que se deixaba explorar sen queixarse, e atopaban perdigóns aloxados nos seus ollos que xamais volverán ver, ou mentres desparasitaban unha cadeliña aterrada, chea de pulgas e carrachos, ou mentres escoitaban as nosas historias para non durmir de tantos e tantos casos de maltrato que nos chegan mensualmente. Elas, prudentes e cautas, só escoitaban e sacaban fotos, seguramente para contar aos seus colegas veterinarios holandeses que hai un lugar chamado Galiza onde os seres humanos enterran e afogan as crías das súas cadelas e gatas cando nacen, onde os cans e gatos son tratados como obxectos sen dereitos, e abandonados cando xa non fan gracia ou aburren, onde os nenos se divirten disparando con escopetas de balotes, privando a moitos seres da súa vida ou deixándoos mutilados para sempre, e onde moitos cans viven encadeados cumplindo cadea perpetua até a súa morte.

Pero non todo foi negativo, tamén viron que hai persoas que queremos cambiar esta realidade, e que queremos que estas situacións saian á luz para a vergoña da nosa sociedade.

Arianne e Suzanne foron as primeiras en chegar. Futuros cooperantes holandeses e holandesas virán no futuro ao Refuxio, onde por suposto serán recibidos coas portas abertas.

Susana

Pitufa

Hola soy Isabel ,voluntaria del refugio, os voy a hablar de una perrita muy especial para mi...

Esta es Pitufa, una preciosa perra de seis años. Es hija de una perra abandonada que, un buen día, tuvo la suerte de ir a parar a casa de Manuel. Manuel no deseaba tener más perros pero la acogió en su casa y le daba todo el cuidado y el cariño del que era capaz a su edad, ya avanzada.
Manuel murió hace seis meses y desde entonces Pitufa vaga por el pueblo. No le falta comida, ni un techo bajo el que cobijarse ya que los sobrinos de Manuel se siguen preocupando de alimentarla. Pero Pitufa necesita algo más, ese algo más que todos queremos: cariño, atención, en definitiva, un hogar.
No es una perra fácil. Precisa una casa con terreno y tiene la fea costumbre de perseguir a los gatos. No admite pasear con correa y es sumamente tímida. Ese miedo a las personas lo heredó de su madre (que a saber qué maltratos sufrió antes de llegar a casa de Manuel). Pero cuando está con personas que la tratan bien, entrega todo su cariño y se convierte en un ser delicioso.
No sé si estas palabras bastan para convencer a alguien bueno y paciente para adoptarla pero aquí quedan.

Beatriz y Tess

Os acordais de Peludo?, esta casi al final del blog, cuando lo puse aún tenía pinta de cachorrín, pues esta mañana me encontré con un perro que me sonaba mogollón y no pude evitar preguntarle a su acompañante si era del refugio , y mira tu que sí era peludo...y Beatriz su dueña amablemente me permitió que les hiciera una foto para que vosotros también pudieseis ver a Peludo, bueno ahora Tess..
Pues na un fuerte saludo desde aquí a Beatriz y Tess...

Reno (Adoptado en Belgica)

Anoche me dieron aviso de que habia un perro con una cuerda al cuello en un pueblo que por desgracia lo conozco muy bien..por todos los casos de maltrato que hemos recogido alli...Loma y los cachorretes del remolque,Leo el boxer esqueletico..etc...hoy ha llegado a la protectora y de ahí al veterinario,tiene heridas muy grandes,que habra que suturar,un ojo que habra que valorar...de momento hoy se queda ingresado...las que mas me preocupan las heridas psicologicas,hoy he conocido el miedo en persona,era Reno....

Que pasara de Reno mañana?otro mas a la protectora?con las heridas y el miedo que tiene?hasta cuando las protectoras y la gente que estamos en ellas podremos aguantar?con cada caso se nos parte el alma...pero hay algunos que marcan ,como ha sido el caso de Reno...su miedo...cuanto ha debido pasar ,cuanto le han debido hacer sufrir con tan poquitos meses?

hasta cuando podremos las protectoras seguir manteniendonos sin ayudas publicas?hasta cuando nos dejaran los veterinarios que dejemos a cuenta?un caso,otro caso,dias de dos...y sin medios

hasta cuando?hasta que podamos!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Inés
Contacto Reno cuenpuri@telefonica.net ;cuenpuri

AMICO- IN MEMORIAM

Todas e todos coñecíamos a Amico, o seu gruñido caracterísitico cando facíamos algo que non lle gustaba, a súa olllada intensa cando escoitaba o son da caixa das lambetadas, e as ganas de mimos como todas e todos os demais compañeiros. Ultimamente Amico non se atopaba ben, perdera moito peso, non quería xogar, non tiña fame... Unha analítica non fixo máis que confirmar o que xa sospeitábamos. Era cuestión de días...

Hoxe, ao entrar no refuxio, Amico xa non estaba, e a súa ausencia enchía todo o recinto.

Por moito que todas e todos nós o saibamos, sigue sendo tremendamente duro comprobar a imposibilidade de salvalos a todos, e admitir que non atoparemos o cariño e a tranquilidade dun fogar estábel para cada un e unha dos que cada día chegan ás nosas portas é algo difícil de dixerir .

Amico chegou ao refuxio o 23 de febreiro do ano 2006, e onte, 2 de setembro de 2008 deixounos para sempre sen que poidésemos atoparlle un fogar. Por iso hoxe é difícil ser optimista.

Susana